Υπάρχει και μία άλλη κατηγορία ανθρώπων, από τις πολλές που συχνάζουν στη Σπηλιά. Είναι οι αναρριχητές, η γνώμη της πλειονότητας των οποίων για όλα τούτα εκφράζεται κατά τον καλύτερο τρόπο από τον Δημήτρη Κορρέ:[1]

 

«Στη σπηλιά Νταβέλη επιστημονικά αποδεδειγμένα ουδέποτε κατοίκησε ο Νταβέλης. Ουδέποτε προσγειώθηκαν UFO. Το πεδίο βαρύτητας είναι κανονικό, ενώ τον Σατανά στις κοντά 200 επισκέψεις μου στη σπηλιά του Νταβέλη τα τελευταία 30 χρόνια, ποτέ δεν τον πέτυχα εκεί (ίσως κατά σύμπτωση έλειπε για δουλειές)». (Σπηλιά Νταβέλη, ΚΟΡΦΕΣ, τεύχος 86, Νοέμβριος - Δεκέμβριος 1990, σ. 32)

      

Θα εξετάσουμε τώρα το ρόλο που έπαιξε η παρουσία των αναρριχητών στη διαμόρφωση της συνολικής εικόνας.

Οι πρώτες αναρριχήσεις έγιναν στις αρχές της δεκαετίας '50 στα ανατολικά τοιχώματα του αρχαίου λατομείου, δεξιά πριν από την είσοδο της Σπηλιάς. Τίποτε το σπουδαίο· μετά τους κεφτέδες, έριχναν και μια τριχιά για τη χώνεψη (βλ. Ε.Ο.Σ. Το Βουνό, Μάιος-Ιούνιος 1953, τ. 172, σ. 91). Το 1978 ανοίχτηκαν μερικές ενδιαφέρουσες διαδρομές στο παρακείμενο φαραγγώδες λατομείο, δυτικά της Σπηλιάς, όμως λόγω των έργων δεν υπήρξε συνέχεια. Έτσι, η κύρια αναρριχητική φάση άρχισε από τη νέα γενιά το 1985 στα κρεμάμενα τοιχώματα αριστερά της εισόδου της Σπηλιάς και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με κάθε φουρνιά αναρριχητών ολοένα και σε μεγαλύτερους βαθμούς δυσκολίας (οι περισσότερες των διαδρομών υπάρχουν εδώ: http://www.routes.gr/?Lang=el&Page=Climbing/Panoramas/Penteli-SpiliaNtaveli).

Όμως για πάνω από ένα χρόνο δεν τους είχα αντιληφθεί, επειδή δεν ταίριαζαν οι ώρες μας, αλλά, υπενθυμίζω, απέφευγα και τις συναντήσεις. Θα μπορούσα βέβαια να εντοπίσω τα ίχνη τους αλλά −όπως έχουμε κατ' επανάληψη πει− είναι πιο εύκολο να δει κάποιος ορισμένα πράγματα αν υπάρχουν κατά την πρώτη του επίσκεψη παρά αν αυτά εμφανιστούν αργότερα, όταν δηλαδή έχει παγιωθεί μέσα του μια γενική εικόνα. Ομολογώ πως πρώτη φορά πρόσεξα ασφάλειες (ιμάντες, καρφιά, καρυδάκια) την άνοιξη του 1986. Αν, όπως είναι φυσικό, μερικές υπήρχαν από την προηγούμενη χρονιά, είναι μια ακόμη απόδειξη ότι κάτι που δεν το ξέρεις, απλώς δεν το βλέπεις.[2] Αυτό φυσικά ίσχυε και για τους αναρριχητές, οι οποίοι εκτός από το βράχο και τις διαδρομές δεν είχαν το παραμικρό ενδιαφέρον για οτιδήποτε άλλο, κι επομένως δεν αντιλαμβάνονταν τη δράση των υπολοίπων ομάδων ανθρώπων στον ίδιο χώρο.[3]

Έτσι, πρέπει να  παραθέσω μερικές πιθανώς σχετικές παρατηρήσεις μου ξεκινώντας ένα χρόνο πίσω, δηλαδή το 1985. Ψηλά, σε μια σχισμή του τοιχώματος, ήταν φυτρωμένο ένα πευκάκι. Στα μέσα της δεκαετίας '70, κάποιοι, προφανώς πρόσκοποι, είχαν κατέβει με σκοινί, πάτησαν πάνω στον εξέχοντα οριζοντίως κορμό και έγραψαν στο λευκό τοίχωμα με μαύρο χρώμα ΣΕΠ Σ4.[4] Τον Ιανουάριο 1985 κρεμάστηκε από το ίδιο πεύκο ένα μεγάλο κόκκινο πλαστικό Α (από πινακίδα καταστήματος) κι έμεινε εκεί επί 6 μήνες. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου μπήκε στη θέση του ένα ίδιας προέλευσης Ω κι έμεινε επί 2 μήνες.

Τον επόμενο Απρίλιο στην ίδια θέση κρεμάστηκε ένα κόκκινο εργατικό κράνος, μάλλον απομεινάρι των έργων, κι έμεινε εκεί επί 2 μήνες. Την ημέρα που το είδα πεσμένο, υπήρχε κοντά του και κάποιο κάδρο με κέντημα,[5] που απεικόνιζε χορεύτρια. Ήταν σπασμένο και δεμένο σε σιδερόβεργα, οπότε είτε είχαν αποτύχει να το κρεμάσουν είτε δεν είχε μείνει αρκετές ημέρες κρεμασμένο ώστε να το δω. Τον Ιούλιο 1986 κρεμάστηκε ένα κλουβί πουλιού κι έμεινε εκεί επί 11 μήνες. Όταν το βρήκα κάτω, περιείχε πλαστικό μπουκάλι και μέσα σ' αυτό ένα χαρτί στερεότυπο των έργων, χειρόγραφο στην πίσω του όψη. Δυστυχώς, δεν ήταν αναγνώσιμο πια.

Το πευκάκι με το Ω και στις ένθετες το Α και το κλουβί.

Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα, ανοίγονταν νέες διαδρομές και έμπαιναν μόνιμες ασφάλειες. Δεν ξέρω, λοιπόν, αν τα κρεμούσαν αναρριχητές (ή κάποιοι που δεν τους ήθελαν εκεί − πάντως η ιστορία άρχισε μετά την εμφάνιση των αναρριχητών),  όμως δεν τα έβγαζαν μόνον αναρριχητές ιδιοχείρως, γιατί είχαν ριχτεί και με πέτρες που άλλοι πετούσαν από πάνω και καταπλήγωναν το δέντρο.[6]

Τον επόμενο χρόνο (1987) άρχισα κι εγώ την αναρρίχηση. Όχι τίποτε το ιδιαίτερο· περιορίστηκα στην Πεντέλη, και οι φορές που σκαρφάλωσα σε άλλα πεδία μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Περισσότερο ήθελα να μην αφήσω κανένα σημείο του βουνού απάτητο, ακόμη και τους γκρεμούς των λατομείων.

 

Από την πενιχρή αναρριχητική δραστηριότητα: στην πρώτη φωτο, αριστερά στο πεδίο 'Απηξις (λατομείο Αρμπιλιά), δεξιά στο πεδίο του Πάνα (αρχαίο λατομείο Λ6 κατά το τοπογραφικό διάγραμμα Κορρέ), αμφότερα "ιδιωτικά". Στη δεύτερη, αριστερά στο πεδίο Ποσειδών (λατομείο Περράκη, λ61 κατά το τοπογραφικό διάγραμμα Κορρέ, διαδρομή Τα 7 νησιά), δεξιά στη Σπηλιά (διαδρομή Διογένης).

Ερχόμενος, λοιπόν, σ' επαφή με το αναρριχητικό κύκλωμα (πολύ στενό τότε) πληροφορήθηκα πως έχαναν μόνο τις χαμηλότερες από τις ασφάλειες των διαδρομών

(βλ. και http://www.routes.gr/?Lang=el&Page=Climbing/Information/Penteli-SpiliaNtaveli), γεγονός που οδήγησε στην υπόθεση ότι κάποιοι χρησιμοποιούσαν σκάλα για να τις φτάσουν.

Ο Μπαλάνος, στο γνωστό επεισόδιο της εκπομπής της ΕΤ2 Τα Μυστήρια της Ελλάδας, είπε ότι κάποιοι κόβουν τα καρφιά των αναρριχητών. Πρόσθεσε, πως όταν κάποτε πιάστηκαν επ' αυτοφώρω να το κάνουν χρησιμοποιώντας ειδικές σκάλες, και τους ρώτησαν το γιατί, η απάντηση ήταν: «Γιατί μας εμποδίζουν στην επικοινωνία μας με τους εξωγήινους». (!)

Υπενθυμίζω πως εκείνα τα χρόνια οι αναρριχητές ήταν λιγοστοί κι επομένως αναγκαστικά γνωστοί μεταξύ τους. Ενώ το θέμα με τις ασφάλειες ήταν πάντα επίκαιρο, ποτέ δε μου είπε κανείς τους ότι έπιασαν κάποιον επί τω έργω. Δύο τινά μπορεί να έχουν συμβεί: κάποιος αναρριχητής να διηγήθηκε αυτή την ιστορία ως άλλος Μινχάουζεν, για να γελάσει με τους UFOλόγους,[7] ή διαφορετικές διηγήσεις ανασυνδυάστηκαν και προέκυψε η τερατολογία. (βλ. και Βασίλης Στάμος, Υπόγεια Αθήνα; Η Συνομωσία ενός μύθου, σ.149-150, όπου τα παραπάνω από την εκπομπή πέρασαν και στη βιβλιογραφία)

Ο Ζήσης αμφιβάλλει για το αν πράγματι υπήρχε πρόβλημα, και σχολιάζοντας τα όσα ανέφερε ο Μπαλάνος στην εκπομπή του, γράφει:

 

«Προσωπικά, μέχρι σήμερα δεν έχει τύχει να γίνω ακροατής παρόμοιων παράπονων από τους εκεί αναρριχητές, αλλά (...) αυτό δεν αποκλείει τη δράση κάποιων παραφρόνων...» (Τα Μυστήρια της Πεντέλης, σ. 175)

 

Ας δούμε πρώτα τι έλεγαν οι ίδιοι οι αναρριχητές:

 

«Στην Πεντέλη κατά εποχές συνέβαινε το εξής φαινόμενο: κάποιος θεωρούσε ότι οι μόνιμες ασφάλειες πάνω στις διαδρομές δεν ήταν απαραίτητες. Έτσι λοιπόν τις έβγαζε. Αυτά που χάλαγε το βράδυ τα φτιάχναμε το πρωί. Η κατάσταση παρατράβηξε και κάποια στιγμή σταματήσαμε να ξανατοποθετούμε τις ασφάλειες. Αυτό βέβαια γιατί τα χρήματα που χαλάγαμε κάθε φορά ήταν αρκετά, και να πω ότι τα πληρώναμε και από την τσέπη μας. Ακόμη μέχρι σήμερα δεν είναι γνωστό αν αυτός που έβγαζε τις ασφάλειες ήταν αναρριχητής ή όχι. Τον τελευταίο χρόνο αυτό το φαινόμενο σταμάτησε. Έτσι τώρα οι ασφάλειες είναι πάλι στη θέση τους». (Αναρρίχηση, φύλλο 0, Ιούνιος 1994, σ. 5, Γιάννης Αλιγιάννης)[8]

 

Όμως ποτέ το φαινόμενο δε σταμάτησε τελείως, αλλά περιορίστηκε η συχνότητα και η έκτασή του.

 

«Όσο για τους περίεργους που κατ' επανάληψη σουφρώνουν τα υλικά από τα ρελέ και τους σταθερούς ιμάντες από τα δέντρα, παρακαλούνται να συμμορφωθούν». (Κορφές, τεύχος 132, Ιούλιος - Αύγουστος 1998, σ. 10)[9]

 

Η θεωρία της σκάλας ξεχάστηκε γρήγορα, αφού στη συνέχεια εξαφανίζονταν ασφάλειες από οποιοδήποτε ύψος των διαδρομών. Ύστερα από πολλών χρόνων υποθέσεις (δεκαετίες '80 και '90), οι αναρριχητές έχουν καταλήξει πως ο δράστης ήταν επίσης αναρριχητής (κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι τον γνωρίζουν). Εγώ πιστεύω πως δεν ήταν μόνο ένα άτομο, γιατί και σήμερα, όπως και τότε, συνεχίζονται τα κρούσματα με διαφορετικές τεχνικές. Όμως, ίσως η μερίδα του λέοντος να φέρει όντως κάποια συγκεκριμένη "υπογραφή": πρώτα αφαιρέθηκαν συστηματικά οι χαμηλές ασφάλειες, μετά οι ψηλές και τελικά οι ενδιάμεσες.

Αν εκείνοι ποτέ δεν είδαν κανένα επί τω έργω, αντιθέτως, εγώ είδα κάποιους να παίρνουν εξαρτήματα από τη διαδρομή Αργώ (8/9/94). Βρισκόμουν ΝΑ της Σπηλιάς (στο τέρμα του αδιέξοδου δασικού δρόμου που συνδέεται με το δρόμο των τούνελ, σε απόσταση δηλαδή 400 μέτρων), στο ίδιο ύψος περίπου με το άνω μέρος του τοιχώματος του λατομείου, και παρατήρησα την όλη διαδικασία με κιάλι (ανεβασμένος σε πεύκο, για να έχω οπτικό πεδίο μιας και το δάσος δεν είχε καεί τότε). Ήταν 2 άτομα με παπί Honda Astrea (έχω τον αριθμό) και χρησιμοποίησαν για το εγχείρημα  μονό στατικό σκοινί και σπηλαιολογική τεχνική. Και μια άλλη φορά (24/9/00), έφτασα μόλις μετά το "γδύσιμο" της διαδρομής Κύκλωπας από ένα ζευγάρι σπηλαιολόγων με μαύρο τζιπ. Μπορεί να μην τους είδα να το κάνουν, αλλά τα ίχνη τους μου ήταν ήδη γνωστά [10] (είχαν πάρει εξαρτήματα και από κάποιο project στο πεδίο Νταμάρι που βρίσκεται 150 μέτρα δυτικά της Σπηλιάς, στο λατομείο με την "άσπρη λίμνη", λ41 κατά το τοπογραφικό διάγραμμα Κορρέ).[11]

Ακολουθώντας την τακτική της μη ανάμειξης, δεν έδωσα ποτέ αυτές τις πληροφορίες στους ενδιαφερομένους, παρόλο που με ρωτούσαν.[12] 'Αλλωστε, πέρα απ' τη μαρτυρία μου δεν υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία.[13] Βγαίνει λοιπόν το σίγουρο συμπέρασμα πως οι δράστες δεν ήταν πάντα οι ίδιοι: υπήρχαν διαφορετικά άτομα, και ίσως μερικές φορές άγνωστα μεταξύ τους. Ως περαιτέρω επιβεβαίωση της άποψής μου, πήραν από Μάιο ως Ιούλιο 2002 πάλι τις χαμηλές πλακέτες από όλες τις διαδρομές!

Οι περιπέτειες της πρώτης ασφάλειας του Διογένη: (Α) καρφί V στην τρύπα, (Β) πλακέτα σε 8άρι αυτοδιατρητικό (θηλυκό) βύσμα, (Γ) πλακέτα σε 10άρι βύσμα, (Δ) χημικό γκολό (και βλέπουμε...)

Αυτή τη φορά έχω ένα νέο ύποπτο (μη αναρριχητή, ούτε σπηλαιολόγο), όμως η ηλικία του αποκλείει να ήταν ο ίδιος το 1987 (που είχαν πάρει επίσης όσες ασφάλειες μπορούσαν να φτάσουν από κάτω πατώντας πάνω σε κάτι). 'Αρα η ιστορία επαναλαμβάνεται, είτε νομοτελειακά είτε εξαιτίας του φαινομένου της μίμησης κατόπιν της σχετικής δημοσιότητας. 'Αγνωστος πάλι το 2004 αφαίρεσε επιλεκτικά σετάκια με τεχνική ραπέλ (κατέβηκε δηλαδή από πάνω σε κρεμασμένο σκοινί). Ερώτημα: γιατί έπαιρνε ένα εδώ κι ένα εκεί, ενώ μπορούσε να τα πάρει εύκολα όλα; Ίσως έγινε ακριβώς για να προβληματίσει, να συμβάλει στα ανεξήγητα της Σπηλιάς. Επαναλαμβάνω: η εξέλιξη όποιου φαινομένου δημοσιοποιείται πρέπει ν' αντιμετωπίζεται ως αναξιόπιστη.

Οπωσδήποτε όμως, το φαινόμενο δεν περιορίζεται αποκλειστικά στη Σπηλιά. Το ίδιο συμβαίνει όπου συχνάζουν άτομα προερχόμενα από διαφορετικούς χώρους, όπως στο φαράγγι της Γκούρας στην Πάρνηθα. Το αστείο είναι πως εκεί χάνουν οι σπηλαιολόγοι τις ασφάλειές τους και υποπτεύονται ως δράστες τους αναρριχητές!

(http://www.fhs.gr/gr/forum/viewtopic.php?t=174&postdays=0&postorder=asc&start=25&sid=c9a64ee4cc96d005ecc9630694b1cab7)

Επίσης, ας μην παραγνωρίζεται ότι τα ήθη αλλάζουν. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας '90 ήταν αδιανόητο αναρριχητής ν' αφήσει σκουπίδια στο βουνό (για να ακριβολογούμε άφηναν αποτσίγαρα που ορισμένοι, όπως ο Γ.Β., μάζευαν). Σήμερα δε διαφέρουν παρά ελάχιστα από ένα κοινό επισκέπτη, που ενώ έρχεται κουβαλώντας πολλές και διάφορες συσκευασίες, θεωρεί άχθος να τις πάρει άδειες φεύγοντας. Έτσι, τώρα αφαιρεί ο ένας αναρριχητής αφημένα εξαρτήματα του άλλου χωρίς πολλή σκέψη. Χαρακτηριστικά, κάποτε με ρώτησαν αν ήταν δικό μου ένα ξεχασμένο σετάκι στην πρώτη ασφάλεια του Διογένη, κι όταν απάντησα αρνητικά απόρησαν γιατί δεν το είχα πάρει. Το έκαναν εκείνοι δηλώνοντας ότι δεν τρέχει τίποτε, «στην οικογένεια μένει».

Γυρνώντας στα "κρεμάσματα", ερχόμαστε στην κούκλα. Είπε ο Μπαλάνος στην εκπομπή ότι βρίσκεται σε σημείο που δεν υπάρχουν αναρριχητικές διαδρομές, απόρησε γιατί κάποιος να διακινδυνεύσει τη ζωή του για να την κρεμάσει, ανέφερε δε και άλλες κούκλες.

Πρώτον, όντως υπήρξαν και άλλες κούκλες·[14] για την ακρίβεια, υπήρξαν έξι. Δεύτερον, πάντα οι κούκλες ήταν πάνω στη διαδρομή Προκρούστης. Μόνο η τελευταία θέση ήταν μόλις εκτός αυτής της διαδρομής, κι αυτό μέχρι το 1999 οπότε ανοίχτηκε εκεί η διαδρομή Κούκλα (φυσικά). Τρίτον, αν ξέρεις να κάνεις ραπέλ, δε διακινδυνεύεις καθόλου.

Οι δικές μου παρατηρήσεις είναι οι εξής: κρεμάστηκαν όλες μήνα Ιανουάριο τις χρονιές  1988, 1989, 1990, 1992, 1993, 2000.[15]

       

Για τις 3 πρώτες χρησιμοποιήθηκαν υπάρχουσες ασφάλειες του Προκρούστη. Για την 4η μπήκε στην ίδια διαδρομή κάποιο καρφί, πιθανώς επειδή δεν υπήρχε πια διαθέσιμη ασφάλεια! Σημειωτέον ότι κάθε κούκλα έμπαινε ψηλότερα από την άλλη. Η επόμενη (5η) όμως, τοποθετήθηκε μεν ψηλότερα αλλά πρώτη φορά εκτός διαδρομής, και κρεμάστηκε από κάποιο αυτοσχέδιο σύστημα σφήνας με βίδα για μεταβλητό μήκος.

Η επίσκεψη έδειξε ότι βάση για τη σφήνα αποτελεί βαλβίδα θερμοσίφωνα (!)

Η τελευταία κούκλα [16] τοποθετήθηκε στο ίδιο σύστημα ανάρτησης [17] στην ίδια θέση.

Οι θέσεις που κρεμάστηκαν οι κούκλες και οι χρονιές.

Όσο η κούκλα έμενε απείραχτη δεν υπήρχε καμία εξέλιξη. Μόνον όταν αποκαθηλωνόταν, την αντικαθιστούσαν τον επόμενο Ιανουάριο.[18] Μοναδική χρονιά που δεν εμφανίστηκε κούκλα ήταν όταν υπήρχε εκεί ο φύλακας του εργοταξίου στις αρχές του 1991. Παρότι ο αναρριχητής Σ.Μ. μού είπε ότι «το καλοκαίρι του '91 "οι βουντού" έβαζαν κούκλες κι εμείς τις βγάζαμε», τη συγκεκριμένη περίοδο δεν αντιλήφθηκα τίποτε και καταχωρίζω τα λεχθέντα σε συγγνωστό παραφούσκωμα.[19]

Οι 3 πρώτες ήταν συνηθισμένες κούκλες.[20] Όμως οι 3 επόμενες είχαν υποστεί μετατροπές: η αγχόνη δεν ήταν πια από σκοινάκι αλλά από λεπτό συρματόσκοινο, κι υπήρχε εσωτερική ενίσχυση με χοντρό σύρμα που συνέδεε τον κορμό με το κεφάλι. Έτσι εξασφαλιζόταν μακροημέρευση, εφόσον δεν μπορούσε να καταρριφθεί εύκολα από άσχετους (συχνά τις πετροβολούσαν από πάνω, τις ψάρευαν με συρμάτινες θηλιές ή και τις πυροβολούσαν [βλ. εδώ, σημ. 3] − πλην ματαίως).

Επίσης, οι 3 τελευταίες είχαν ένα δεύτερο κεφάλι μικρότερης κούκλας να προβάλλει ανάμεσα στα πόδια της μεγάλης. Η εικόνα αυτού του συμπλέγματος οδήγησε στη θεωρία (την παραθέτει ο JBG)  ότι αποσκοπούσε σε "βουντού" σε βάρος εγκύου. Όμως, νομίζω πως παραπέμπει σε γέννηση, αλλιώς θα μιλούσαμε για εξαιρετικά μακρά εγκυμοσύνη από το 1992 ως το 2000! Αλλά και τα κλειδιά που είχε γύρω από το λαιμό της η 6η κούκλα (δυστυχώς ο JBG τα πέταξε χωρίς να τα μετρήσει), δεν πιστεύω πως ανήκαν στην υποτιθέμενη έγκυο, αφού στις 16/5/93 ο αναρριχητής Δ.Σ., που σκαρφάλωνε δίπλα στην 5η κούκλα, μέτρησε "περιδέραιο" 36 κλειδιών! (από συνηθισμένες κλειδαριές, από ασφαλείας, από λουκέτα, αλλά και αυτοκινήτου, μηχανής − μέχρι κλειδάκι για εξαέρωση καλοριφέρ).

'Αλλο στοιχείο είναι το σύμβολο που έφεραν στο μέτωπό τους η 3η, η 4η και (με επιφύλαξη) η 5η κούκλα, κάτι που θυμίζει συνδυασμό Ψ και σταυρού. Το ίδιο σύμβολο είναι χαραγμένο σε βράχο κοντά στη Σπηλιά. Ήταν το πρώτο σύμβολο που πρόσεξα στην Πεντέλη, αλλά πάλι δεν έχω σημειώσει το πότε. Κατά πάσα πιθανότητα το 1979, οπωσδήποτε όχι αργότερα. Ακόμη και να είχε χαραχτεί μόλις τότε, πάλι το βλέπω απίθανο το ίδιο άτομο να το σχεδίασε στην κούκλα ύστερα από τόσα χρόνια (1990). Ίσως δεν ήξερε τι να γράψει, κι έχοντας εντωμεταξύ δει το σύμβολο να πρόσθεσε κι αυτό.

Επίσης, η 4η κούκλα είχε μέσα της και 5 κάλυκες από πιστόλια και περίστροφα διαφορετικών διαμετρημάτων (και μία παραμορφωμένη βολίδα). (Πιθανότατα οι κάλυκες ανήκαν σε άλλους, όπως θα δούμε στο σχετικό κεφάλαιο Σύγχρονοι Πιστολέρος).

Οι κάλυκες μας φέρνουν σε μια άλλη ιστορία γνωστή στους αναρριχητικούς κύκλους: από το 1989 ως το 2005 βρισκόταν κατά καιρούς (συχνότερα παλιά, σπανίως αργότερα) ένας κάλυκας των 9mm σε ένα από τα πρώτα πιασίματα της διαδρομής Αρχαίο Πνεύμα. Ακριβή αριθμό τους δεν είναι δυνατόν να έχω, όμως είμαι βέβαιος πως έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τους 100. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ήταν το μπιλιέτο κάποιου τακτικού επισκέπτη, που πιθανότατα συνδέεται με κάτι από τα παραπάνω, αφού απευθύνεται μόνο σε αναρριχητές. Τώρα, για το μήνυμα που μεταδίδει, μόνο ως υπενθύμιση απειλής μπορούμε να το δούμε.[21]

Όλα αυτά μάλλον συνδέονται, γιατί όταν οι αναρριχητές αποφάσισαν να μη βγάζουν πια τις κούκλες, οι δολιοφθορές στις διαδρομές τους κόπασαν. Όταν η ανακωχή παραβιάστηκε, είχαμε επανάληψη της δραστηριότητας:

 

«Από πολύ παλιά στα αρνητικά πάνω από τον ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗ ήταν κρεμασμένη μια κούκλα, που παρέπεμπε σε τελετές μαγείας και συντηρούσε το πέπλο των δοξασιών γύρω από τη σπηλιά. Τελευταία, καθώς στο σημείο εκείνο ανοίχτηκε μια νέα διαδρομή, η κούκλα αποσύρθηκε. Δυστυχώς, ο άγνωστος εμπνευστής του κρεμάσματος επανήλθε και ξανακρέμασε την κούκλα, αφαιρώντας μάλιστα κάποιες πλακέτες από τις νέες διαδρομές ΜΕΔΟΥΣΑ και ΚΟΥΚΛΑ.

Οποιεσδήποτε −εμπιστευτικές− πληροφορίες σχετικά με το σκοτεινό δράστη ευπρόσδεκτες. Ως την εξιχνίαση του μυστηρίου, δεν πειράζουμε την κούκλα και προσέχουμε πριν επιχειρήσουμε διαδρομές στη σπηλιά. Ελέγξτε οπτικά την κάθε διαδρομή για τις μόνιμα τοποθετημένες πλακέτες». (Κορφές, τ. 144, Ιούλιος - Αύγουστος 2000, σ. 11)

 

Αυτά είναι τα στοιχεία για τις κούκλες. Βέβαια, κυκλοφορεί πλήθος "συναρπαστικών" ιστοριών, και θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίζαμε το πώς και το γιατί δημιουργήθηκε η κάθε μία. Από τις πιο καλές είναι αυτή που διάβασα εδώ (http://www.paranormap.net/all.php):

 

«... διαπίστωσαν ότι σε ένα σημείο αρκετά ψηλά, ήταν κρεμασμένη μια κούκλα, μια απλή κούκλα από αυτές που παίζουν τα παιδάκια. Αλλά το περίεργο ήταν ότι αυτή η κούκλα ήταν κρεμασμένη σε μεγάλο ύψος, όπου ένας απλός καθημερινός περαστικός δεν μπορούσε να την κρεμάσει (...) Ένα από τα παιδιά της ομάδας πήρε την απόφαση να ανέβει και να την κατεβάσει, μιας και είχε μαζί του τον εξοπλισμό του στο αυτοκίνητό του. Ανέβηκε και την κατέβασε. Την είδαν από κοντά, και απλά την έβαλε στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του. Μετά από λίγο όλα τα παιδιά της ομάδας έφυγαν για να πάνε στο σπίτι τους. Όταν έφτασαν ρωτά το ένα μέλος της ομάδας, να ανοίξει το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου για να δει και πάλι την κούκλα. (...) Ανοίγει το πορτμπαγκάζ να βρει την κούκλα... πουθενά η κούκλα (...) Ξαναπήγαν στη σπηλιά να δουν αν την ξέχασαν εκεί, μόνο και μόνο από πείσμα. Όταν έφτασαν εκεί τα παιδιά, δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους. Η κούκλα που είχαν βάλει στο αυτοκίνητο ήταν κρεμασμένη από το ίδιο σημείο που την είχαν κατεβάσει μερικές ώρες πριν». (Η αναφορά γράφτηκε από το χρήστη ARAGORN στις 2005-01-23. Κωδικός αναφοράς: 814. Πηγή: http://www.eftaxias.gr/board/index.php?showtopic=11819, Χρήστης Xtanso21)

 

Έτσι, ίσως άσχετα από τις προθέσεις του δράστη (ή των δραστών), και το κρέμασμα της κούκλας έχει αυτονομηθεί κι εξελίσσεται μέσα στο σύμπλεγμα της Πεντελικής μυθολογίας. Ειδικά, τώρα που δεν υπάρχει κούκλα, και ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, άρχισαν ήδη να πλάθονται νέες ιστορίες γι' αυτή (όπως ότι περιστασιακά το κεφάλι της άλλαζε από ανθρώπινο σε γουρουνίσιο!) − και ποιος ξέρει τι άλλο θα ακούσουμε ακόμη.

Όσο για το αν ταυτίζεται κάποιος από αυτούς που έβγαζαν τις ασφάλειες με εκείνον που κρεμούσε τις κούκλες, πρέπει να θεωρείται σίγουρο. Όπως για τις ασφάλειες, έτσι και για τις κούκλες υπάρχει η πεποίθηση ότι δράστης ήταν άνθρωπος του κυκλώματος.[22]

Δεν  κρύβω πως όταν αντιλήφθηκα τον ερχομό των αναρριχητών, ενοχλήθηκα. Μέχρι τότε είχα φτιάξει και συντηρούσα ένα μύθο προσωπικού χαρακτήρα, ο οποίος έστεκε θαυμάσια όσο τα έργα συνεχίζονταν, αφού δεν πλησίαζε κόσμος  στην περιοχή. Εκεί λοιπόν που έκανα τις ασκήσεις  μου ωραία και καλά, τα έργα σταμάτησαν και σιγά-σιγά οι επισκέπτες άρχισαν να πληθαίνουν. Δεν έφταναν  λοιπόν οι διάφοροι περίεργοι, ενέσκηψαν και οι αναρριχητές. Οι οποίοι, ως επί το πλείστον θετικιστές, απειλούσαν να διαλύσουν και τα τελευταία υπολείμματα μυστηρίου! Διότι με τη συχνή τους θορυβώδη παρουσία και την πολύωρη παραμονή τους είχαν κυριολεκτικά καταλάβει το χώρο. Όπως λοιπόν ενοχλήθηκα εγώ αρχικά, το ίδιο ένιωσαν και κάποιοι άλλοι, των οποίων είτε οι δραστηριότητες εμποδίζονταν περισσότερο είτε είχαν ιδεολογική αντίθεση.[23] (Ενώ εγώ σύντομα δελεάστηκα κι ήρθα σ' επαφή με το σπορ της αναρρίχησης,[24] λύνοντας το πρόβλημα της πολυσύχναστης πλέον Σπηλιάς με τη σταδιακή απομάκρυνση από αυτή).

Είτε λοιπόν κάποιοι ήθελαν να τους αποθαρρύνουν, να τους κάνουν να εγκαταλείψουν τη Σπηλιά αποκαμωμένοι, είτε ήταν όντως αναρριχητής που είχε προηγούμενα με άλλους του χώρου (ποτέ δεν έλειψαν αυτά στο μικρόκοσμο της αναρρίχησης), και είχε σκοπό ν' αντεκδικηθεί σπάζοντάς τους τα νεύρα, απλώς οι δολιοφθορές μασκαρεύτηκαν με χροιά "βουντού". Ίσως κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά να μετέδιδαν και μήνυμα προς όποιον μπορούσε να το "διαβάσει".

Δε μάθαμε ποτέ ποιοι και γιατί έκαψαν ολοσχερώς στις 10/6/92 το 2CV του Δ. Κορρέ, που ήταν παρκαρισμένο στο φαραγγοειδές λατομείο (πριν από το "πηγάδι"). Τα απομεινάρια μετασκευάστηκαν σε... αυτό που βλέπετε! (όχημα με καταπληκτικές επιδόσεις στους νταμαρόδρομους, που περιστασιακά ρυμουλκούσε καρότσα).