Η ώρα είναι τρεις τη νύχτα, κι εσείς πετάγεστε ξαφνικά αλαφιασμένος από το κρεβάτι. Μόλις είδατε ένα άσχημο όνειρο. Ανοίγετε τα μάτια και κοιτάζετε τον οικείο χώρο γύρω σας. Ακόμα δε σας φαίνεται και τόσο οικείος. Η αίσθηση αυτού που ονειρευτήκατε εξακολουθεί να είναι χειροπιαστή μέσα σας, νωπή. Ο ξύπνιος πλέον εαυτός σας σας πληροφορεί ότι αυτό που βιώνατε λίγες στιγμές πριν δεν ήταν παρά ένα όνειρο, και ότι καλό θα ήταν να ηρεμήσετε. Ο χώρος είναι γνώριμος τώρα, βρίσκεστε στο δωμάτιο σας. Αναπνέετε πιο άνετα. Έχετε σχεδόν συνέλθει. Προσπαθείτε να ξαναφέρετε στη μνήμη αυτό που ονειρευτήκατε πριν λίγο. Θυμάστε το όνειρο, αλλά κάπως θολά και με ασάφειες. Η αίσθηση του, παραδόξως, είναι ακόμα έντονη. Δυσανασχετείτε ελαφρώς με τον εαυτό σας. Πώς μπόρεσε αυτό το χαζοόνειρο να σας τρομάξει έτσι; Δεν είχε καν στοιχειώδη λογική ροή, και τα τεκταινόμενα δεν ήταν, τελικά, διόλου τρομακτικά. Ήταν τόσο γελοία, που ο εαυτός σας της ημέρας μάλλον θα έσκαγε από τα γέλια αν τα διάβαζε κάπου. Τέλος πάντων. Ρίχνετε ένα χασμουρητό και χώνεστε στα σκεπάσματα. Ξανακοιμάστε. Το πρωί δε θα θυμάστε τίποτα.
Το βουνό των αμώμων (άμωμος σημαίνει αναμάρτητος). Έτσι αποκαλούσαν παλιότερα την Πεντέλη, λόγω του μεγάλου αριθμού μοναχών και ασκητών που διαβιούσαν στις πλαγιές της. Τον 9ο με 10ο μ.Χ. αιώνα κτίζεται στις υπώρειες της η μονή ΤΑΩ. Καταστρέφεται κάποια εποχή από ξένους επιδρομείς, για να ανοικοδομηθεί, ύστερα από πολυετή ερήμωση, τον 12ο μ.Χ. αιώνα.
Κάπου μεταξύ 1667 και 1670, ο Τούρκος περιηγητής Evliya Chelebi επισκέπτεται την Πεντέλη. Όπως αναφέρει στα απομνημονεύματα του, μοναχοί τον ξεναγούν σε μια σπηλιά, απ' όπου τον οδηγούν σε ένα εκτεταμένο δίκτυο φυσικών υπόγειων στοών. Σύμφωνα με τον περιηγητή, προχωρούσαν επί ώρες στις στοές, συναντώντας διάσπαρτα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας (ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ).
Λίγα χρόνια αργότερα, έτος 1680, Κυριακή του Πάσχα. Επιδρομείς αποβιβάζονται κάπου κοντά στην Πεντέλη. Εκμεταλλευόμενοι την ιδιαιτερότητα της ημέρας και υποβοηθούμενοι από έναν ντόπιο οδηγό, φτάνουν στη μονή ΤΑΩ, όπου κατασφάζουν όλους τους μοναχούς πλην ενός, ενώ τον ηγούμενο τον θανατώνουν μαρτυρικά, κάτω από ένα δέντρο δάφνης. Οι ομαδικοί τάφοι με τα οστά των σφαγιασθέντων μοναχών εντοπίζονται μόλις το 1965. Κανείς δε γνωρίζει τις λεπτομέρειες, όμως η παράδοση αναφέρει ότι οι επιδρομείς είχαν σταλεί από άγνωστο εντολέα, με αποκλειστικό σκοπό να αφανίσουν τους μοναχούς.
Το 1969, ο ερευνητής Γιώργος Μπαλάνος μαζί με άλλα μέλη της ΕΠΕΑΝ ("Εταιρία Πνευματικής και Επιστημονικής Αναπτύξεως"), οδηγημένοι από φήμες περί μαγνητικών δινών, επισκέπτονται τη σπηλιά. Δεν αργούν να εντοπίσουν φυσικά πηγάδια στο βάθος της, τα οποία οδηγούν σε ένα υπόγειο δίκτυο τούνελ. Στις επανειλημμένες επισκέψεις και απόπειρες εξερεύνησης, πλήθος παράξενων φαινομένων αλλά και τραγελαφικών συμβάντων οδηγούν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Η αίσθηση που κυριαρχεί μεταξύ όσων κατέρχονται στα τούνελ είναι μια ανεξήγητη ευφορία, μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο χωροχρονικού αποπροσανατολισμού. Επιπλέον, τα τούνελ δημιουργούν την εντύπωση ότι αλλάζουν από επίσκεψη σε επίσκεψη (ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ).
Το 1977, στη σπηλιά ξεκινούν στρατιωτικά έργα που αλλάζουν για πάντα το εσωτερικό της. Η εκσκαφή του πυθμένα, σε συνδυασμό με διάφορες άλλες παρεμβάσεις, έχουν ως αποτέλεσμα την απόφραξη των διόδων προς το υπόγειο σύμπλεγμα τούνελ.
...Σκόρπια γεγονότα – αντανακλάσεις από την ιστορία του βουνού, που θα μας απασχολήσουν στις επόμενες ενότητες.
Όμως, αλήθεια, πού οδηγούσαν τα τούνελ εκείνα του βάθους της σπηλιάς; Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει με βεβαιότητα, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν εκτείνονταν ως το Γαλάτσι ή τον Πειραιά, όπως πιστεύουν ορισμένοι, επηρεασμένοι από παραμυθοειδές «ερευνητικό» βιβλίο που κυκλοφόρησε κάποια εποχή. Ούτε κατέληγαν στο μέγαρο της δούκισσας της Πλακεντίας ούτε τα χρησιμοποιούσε ο λήσταρχος Νταβέλης για να εισέρχεται στην κρεβατοκάμαρα της δούκισσας τα βράδια. Φαντάζεστε το φουκαρά το ληστή να κάνει όλη αυτή τη διαδρομή, κάθε βράδυ, πήγαινε–έλα; Και, τι καζούρα θα έπεφτε από τα χορτασμένα στον ύπνο παλικάρια του, βλέποντας τον να αναδύεται ασθμαίνοντας κάθε ξημέρωμα από τις στοές πίσω στη σπηλιά, νυσταγμένος, αμίλητος και βλοσυρός, με τα μαλλιά του ανακατεμένα και γεμάτα ιστούς αράχνης;
Πιο ουσιώδη από το πού οδηγούσαν τα τούνελ της σπηλιάς, είναι τα ερωτήματα που σχετίζονται με το τι τελικά θα μπορούσε να εκδηλώνεται στο εσωτερικό τους. Υπάρχουν μαρτυρίες ανθρώπων που είχαν επισκεφθεί μέρος τουλάχιστον του υπόγειου συμπλέγματος. Σε ορισμένες, γίνεται λόγος για περίεργα φώτα και ήχους, για έντονη ευφορία, για στρέβλωση της αίσθησης του χρόνου, για διαταραχές της μνήμης και της συμπεριφοράς. Τι συνέβαινε, λοιπόν, εκεί κάτω; Δε γνωρίζουμε. Όχι μόνο εμείς, θεωρούμε ότι κανένας δεν είναι σε θέση να δώσει ικανοποιητική εξήγηση σε σχέση με φαινόμενα του είδους, γενικότερα. Γιατί; Επειδή τέτοια φαινόμενα είναι εν πολλοίς χαοτικά, στερούμενα συνακολουθίας και επαναληψιμότητας.
Αυτό είναι το είδος ορισμένων από τα συμβάντα της σπηλιάς και της ευρύτερης Πεντέλης. Αυτό είναι και το πρόβλημα. Σίγουρα, πολλοί έχουν καταφθάσει φορτωμένοι με λογής–λογής ηλεκτρονικές συσκευές, για να μετρήσουν ηλεκτρομαγνητικές παραμέτρους που, απ' ό,τι έχουν διαβάσει, παίζουν κάποιον σημαντικό ρόλο, αν και δεν είναι σίγουροι ποιον ακριβώς. Όμως, ποιος είπε ότι τη σπηλιά, και την κάθε «σπηλιά», κανείς θα πρέπει να την προσεγγίσει αποστασιοποιημένος και αμέτοχος; Ποιος είπε ότι η εσωτερική ατομική κατάσταση θα ήταν άσχετη σε μια τέτοια αλληλεπίδραση;
Μιλάμε για τη «γωνία προσέγγισης» του μέρους. Μπορεί να αισθάνεστε ότι δεν καταλαβαίνετε, αλλά κατά βάθος έχετε καταλάβει απόλυτα. Σταματήστε να διαβάζετε για λίγο εδώ και αναλογιστείτε: σίγουρα δεν καταλαβαίνετε; Δεν καταλαβαίνετε ότι το να επισκεφθεί κανείς μόνος, νύχτα έναν τέτοιο τόπο, με μόνη παρέα τον άνεμο και το φεγγαρόφωτο, δεν έχει καμία σχέση με το να τον επισκεφθεί παρέα με άλλους δέκα, στο φως της ημέρας; Ότι, σε τελική ανάλυση, οι αντιληπτικές και γνωσιακές λειτουργίες συναρτώνται άμεσα με το περιβάλλον, και ότι η σχέση αυτή δε θα μπορούσε παρά να είναι δυναμική;
Όλοι οι λαοί της Γης, από την αυγή ακόμα της ιστορίας, είχαν αναγνωρίσει ορισμένους τόπους ως ιδιαίτερους. Η επιστήμη, πάλι, μόλις πρόσφατα άρχισε να κάνει λόγο για την ύπαρξη μικρών ή μεγάλων ατελειών–κόμβων στο νήμα από το οποίο είναι υφασμένο το Σύμπαν. «Μαύρες Τρύπες», «Σκουληκότρυπες», «Ποζιτρόνια», είναι μερικοί μόνο από τους σχετικούς επιστημονικούς όρους. Θα μπορούσε η σπηλιά της Πεντέλης να σχετίζεται με έναν τέτοιο κόμβο; Και, σε μια τέτοια περίπτωση, θα ήταν δυνατόν η παρουσία και μόνο κάποιου εκεί, από μόνη της, να πυροδοτεί παράδοξες αλληλεπιδράσεις; Αφήνοντας κατά μέρος φαντασιόπληκτους και μυθομανείς, γιατί ορισμένοι αναφέρουν ποικίλες υποκειμενικές και αντικειμενικές εμπειρίες στη σπηλιά, ενώ άλλοι δηλώνουν ότι «αν και έχουν πάει πολλές φορές, δεν τους έχει συμβεί ποτέ τίποτα»; Ποια είναι η σωστή γωνία προσέγγισης; Τελικά, θα μπορούσε κανείς να συναντήσει το Άγνωστο σε μια σπηλιά;
|
|
|
