Στη σελίδα της Πεντέλης, υπό την κατηγορία "1+3 άλλα βιβλία" (το όνομα της κατηγορίας προσαρμόζεται ανάλογα με τον αριθμό των υπό φιλοξενία ηλεκτρονικών βιβλίων), προστέθηκε το διασκευασμένο σε ηλεκτρονική μορφή βιβλίο "ΠΕΝΤΕΛΗ από τους βυζαντινούς χρόνους έως τη σύγχρονη εποχή – μέρος Β'". Όπως και με τα δύο άλλα ηλεκτρονικά βιβλία του που φιλοξενούνται στο site, ο συγγραφέας «ΟΡΕΣΙΒΙΟΣ» συνεχίζει την παράθεση στοιχείων για το παρελθόν της Πεντέλης, βασιζόμενος σε πλήθος βιβλιογραφικών πηγών αλλά και σε πολύχρονη προσωπική ενασχόληση και έρευνα.

23/07/2016

Με τον Fritz ήμασταν αχώριστοι. Τα τελευταία 27 χρόνια είχαμε ταξιδέψει παρέα σε διάφορα μέρη, μπλέκοντας σε περιπέτειες, μαθαίνοντας τα χούγια, και δοκιμάζοντας ο ένας τα όρια του άλλου. Είχαμε περιπλανηθεί, αποδράσει, ξενυχτήσει, χαθεί και βρεθεί σε ποικιλία περιστάσεων, καταφέρνοντας τα πάντα στο τέλος. Ήταν φορές που αισθανόμουν ότι δεν υπήρχε κάποιος με τον οποίο μπορούσα να επικοινωνήσω καλύτερα. Και μια νύχτα πρωτοχρονιάς, κάποιον ξεχασμένο χειμώνα, την είχαμε περάσει μόνοι στην κορυφή της Πεντέλης, χαζεύοντας τα φώτα της πόλης από κάτω. Ο Fritz ήταν το αυτοκίνητο μου.

"Και τι θα κάνετε, θα το ανακυκλώσετε;" ρώτησα τον συνεργαζόμενο έμπορο που ο πωλητής της αντιπροσωπείας είχε καλέσει για να παραλάβει τον Fritz. Είχα αποφασίσει ότι μετά από 27 χρόνια ήταν πια καιρός να αγοράσω καινούριο αυτοκίνητο. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχαν ιδιαίτερα προβλήματα· ο Fritz ήταν καλοσυντηρημένος και καλοδιατηρημένος, με μόνο μερικά αρθριτικά πού και πού, τα οποία αντιμετωπίζονταν εύκολα. Την απόφαση μου την είχα εκλογικεύσει βασίζοντας τη σε ζητήματα ασφάλειας και δυνατοτήτων. Ο Fritz δεν είχε ούτε αερόσακους, ούτε ΑBS, ούτε DSC, ούτε ESP, ούτε KLM, ούτε BBC, ούτε, τέλος πάντων, κανένα από εκείνα τα συστήματα που διέθεταν τα αυτοκίνητα νέας γενιάς. Κατά βάθος ήξερα, βέβαια, ότι ήμουν ένας γελοίος προδότης. Τον είχα οδηγήσει ως εκεί προσπαθώντας να μη σκέφτομαι το παρελθόν και να εστιάζω στο μέλλον, ακούγοντας όμως μια κασέτα –ναι, κασέτα– που είχε την ακριβώς αντίθετη επίδραση.

"Να το ανακυκλώσουμε; Όχι βέβαια. Θα κάνουμε μια συντήρηση, θα επισκευάσουμε ό,τι χρειάζεται και θα το δώσουμε" απάντησε ο έμπορος. Μπορούσα να φανταστώ τεντωμένα δάχτυλα να με δείχνουν χλευαστικά. "Υπάρχει λίστα αναμονής για το συγκεκριμένο μοντέλο" συνέχισε, "το ψάχνουν πολλοί, και εδώ και στο εξωτερικό". Τα τεντωμένα δάχτυλα είχαν τώρα γίνει μούντζες. Παράλληλα –και αυτό ήταν το χειρότερο– ένιωσα υποκριτής. Είχα κάνει χρήση του οφέλους απόσυρσης, εισπράττοντας επιπρόσθετα και ένα μικρό ποσό, πιστεύοντας ότι θα αφαιρούσαν από τον Fritz μερικά εξαρτήματα και θα τον οδηγούσαν στην ανακύκλωση. Με στεναχωρούσε το τέλος αυτό, καθώς αντικειμενικά ήταν σε πολύ καλή κατάσταση για να αποσυρθεί. Εφόσον, λοιπόν, ήταν έτσι, αφού στεναχωριόμουν στη σκέψη της ανακύκλωσης, γιατί τώρα που είχα μάθει ότι κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε αισθανόμουν εκείνη την τσιγκλιά μέσα μου; Απλούστατα, επειδή με ενοχλούσε η ιδέα ότι τον Fritz, τον Fritz μου, θα τον οδηγούσε πλέον κάποιος άλλος.

Από τα νεανικά χρόνια της μεγάλης τρέλας μέχρι και εκείνη τη μέρα, ο Fritz, με τα ατμοσφαιρικά φωτάκια του ταμπλό και τα κουμπάκια της κονσόλας του, ήταν το διαστημόπλοιο μου, που με είχε ταξιδέψει, όχι μόνο στο χώρο, αλλά και στο χρόνο. Παράλληλα ήταν ο φίλος μου, με τον οποίο είχαμε μοιραστεί άπειρες ιστορίες, κάθε πιθανού και απίθανου είδους. Τώρα λοιπόν, το αμαξάκι μου, που μπορούσα να το οδηγήσω με κλειστά μάτια, θα το οδηγούσε κάποιος άλλος, ο οποίος δε θα γνώριζε καν το όνομα του. Και θα αναρωτιόταν για τον πρότερο βίο του αυτοκινήτου και για τον αρχικό ιδιοκτήτη. Πού να 'ξερε...

Προσπάθησα να αντιπαθήσω τον έμπορο, αλλά δεν τα κατάφερα, καθώς ήταν γνήσια καλόκαρδο και ευγενικό παιδί. Πνιγμένος στις τύψεις, τον είδα να μπαίνει στο πρώην αυτοκίνητο μου και να χάνεται παίρνοντας τη στροφή πίσω από την τζαμαρία της αντιπροσωπείας. Νόμιζα ότι ήταν η τελευταία φορά που έβλεπα τον Fritz, όμως, φεύγοντας με τη σειρά μου λίγο αργότερα, τον είδα παρκαρισμένο έξω από ένα μικρό παρακείμενο συνεργείο. Κοιτούσε ευθεία μπροστά, ανέκφραστος και αμίλητος. Αυτή ήταν η τελευταία φορά.

Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, η πλήρης συνειδητοποίηση της απώλειας χρειάστηκε κάποιο χρόνο. Γύρω στον ένα μήνα μετά, παρέλαβα και το καινούριο αυτοκίνητο. Με δυόμισι φορές την ιπποδύναμη και πολύ περισσότερα, πολύ πιο μυστηριακά φωτάκια στο πιλοτήριο, αν ο Fritz ήταν μικρό ανιχνευτικό, τούτο θα ήταν διαγαλαξιακό καταδρομικό. Κι ωστόσο, η διάθεση μου δεν είναι εκείνη της αντίστοιχης περιόδου με τον Fritz. Αναμενόμενο βέβαια· τότε, ήμουν κι εγώ νέος.

Αν κρατήσω το καινούριο αυτοκίνητο όσο τον Fritz, μάλλον δε θα χρειαστεί να αγοράσω άλλο, καθώς κάπου στο πέρας του διαστήματος αυτού θα επίκειται και η δική μου απόσυρση. Θα γεράσουμε μαζί, λοιπόν. Μέχρι τότε, μένουν πολλά ακόμα χιλιόμετρα να γραφτούν στο κοντέρ. Και ίσως στο τέλος του δρόμου μπορέσουμε να τα πούμε οι τρεις μας: εγώ, το αυτοκίνητο με το οποίο έκανα τα πρώτα μου ταξίδια, και εκείνο με το οποίο θα κάνω τα τελευταία. Γιατί, δεν ξέρω πώς και δε με ενδιαφέρει να καταπιαστώ με περισσότερες εκλογικεύσεις, αισθάνομαι όμως ότι, αν οι άνθρωποι έχουν ψυχή, τότε θέση στην ψυχή αυτή έχουν και τα αυτοκίνητα τους.

Ο νέος, πάντως, έχω την εντύπωση ότι τελευταία έχει αρχίσει δειλά–δειλά να προσπαθεί να μου μιλήσει. Εγώ, σοβαρός και απρόσιτος για την ώρα. Ούτε καν όνομα δεν του έχω δώσει ακόμα. Ίσως Gandalf. Gandalf ο Γκρίζος. Εκ Dingolfing.

«Ίρανον»

Ναι, είμαστε ακόμα ζωντανοί (Still Alive). Και, ναι, το ξέρουμε ότι η καθυστέρηση στην ενημέρωση του site τη φορά αυτή έσπασε ρεκόρ. Δε φταίμε εμείς, όμως. Φταίει το πολύμηνο ταξίδι μας στα Ιμαλάια και η υποκειμενικότητα του χρόνου.

Εντάξει, δεν πήγαμε στα Ιμαλάια, ο χρόνος όμως είναι όντως υποκειμενικός εν μέρει. Σοβαρά, έχετε προσέξει πόσοι και πόσο συχνά παραπονιόνται τελευταία ότι ο καιρός μοιάζει να περνά όλο και πιο γρήγορα; Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβαίνει πράγματι; Μήπως υπάρχουν επιδράσεις που αλλάζουν τη ροή του χρόνου, ή έστω μεταβάλουν μαζικά την αντίληψη μας περί αυτής; Θα ήταν δυνατόν, για παράδειγμα, τον Μεσαίωνα ο ανθρώπινος χρόνος να κυλούσε πιο αργά απ' ό,τι στις μέρες μας; Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, μάλλον δε θα υπήρχε τρόπος να αποδειχτεί με αντικειμενικές μετρήσεις. Τα ρολόγια θα εξακολουθούσαν να κάνουν τικ–τακ με τον ίδιο πάντα απαράλλακτο ρυθμό, όμως ο ρυθμός αυτός θα φαινόταν διαφορετικός σ' εμάς, κι αυτό καμία μέτρηση δε θα μπορούσε να το συλλάβει.

Τέλος πάντων. Με την ολοκλήρωση της ενότητας "Χρονικά", κλείνουμε κι εμείς έναν δικό μας ανοικτό λογαριασμό με το χρόνο στη σελίδα της Πεντέλης, στην οποία, για το προσεχές διάστημα, δεν προγραμματίζουμε τη δημοσίευση νέων ενοτήτων. Αυτό συνεπάγεται πολύ πιο σύντομες ενημερώσεις του site, με προσθήκη υλικού κυρίως στη σελίδα της Αθήνας. Θα συνεχίσουμε, πάντως, να ενημερώνουμε τις "Εξελίξεις και νέα" της Πεντέλης. Και υπάρχουν ακόμα δυο–τρεις ενότητες που θα άξιζε να συμπεριληφθούν, μαζί ενδεχομένως με κάτι σαν επίλογο. Ίσως δημοσιευτούν κάποια στιγμή στο μέλλον.

22/01/2016

Στη σελίδα της Πεντέλης, υπό την κατηγορία "Τρία άλλα βιβλία", προστέθηκε το ηλεκτρονικό βιβλίο "ΠΕΝΤΕΛΗ από τους βυζαντινούς χρόνους έως τη σύγχρονη εποχή – μέρος Α': το όρος των αμώμων" (https://www.iranon.gr/PO/penteli2.pdf). Είναι το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα υπό το ψευδώνυμο «ΟΡΕΣΙΒΙΟΣ» που φιλοξενείται, και, όπως και με το πρώτο βιβλίο, ο όγκος των στοιχείων που παρατίθεται είναι μεγάλος, προερχόμενος τόσο από βιβλιογραφική όσο και από επιτόπια προσωπική έρευνα.

Από τη δική μας πλευρά, υπολογίζουμε να προχωρήσουμε σε γενική ενημέρωση του site κάπου μεταξύ καλοκαιριού και αρχών φθινοπώρου. Αλήθεια (She's Not There).

19/04/2015

Ζωικό γάλα: αλήθειες που η βιομηχανία τροφίμων δε θέλει να γνωρίζετε.

● Έρευνες έχουν δείξει ότι ένα 50% των παιδιών που καταναλώνουν ζωικό γάλα έχουν επιδόσεις κάτω του μέσου όρου στις σχολικές εξετάσεις.

● Επιπλέον, στατιστικά έχει αποδειχθεί ότι οι μισοί περίπου των καταναλωτών ζωικού γάλακτος ζουν λιγότερο του προσδοκώμενου.

● Επανειλημμένες μελέτες έχουν καταλήξει στο ότι άνθρωποι που καταναλώνουν ένα ή περισσότερα ποτήρια ζωικού γάλακτος ημερησίως κινδυνεύουν να εμφανίσουν νεοπλασίες, καρδιαγγειακά νοσήματα και παθήσεις του θυρεοειδούς. Σε νεότερες μελέτες, διατυπώνεται πλέον η άποψη ότι ακόμη και άτομα που καταναλώνουν ημερήσιες ποσότητες ζωικού γάλακτος μικρότερες του ενός ποτηριού βρίσκονται σε κίνδυνο από τις παραπάνω ασθένειες.

● Πειράματα σε αθλητές κατέδειξαν ότι η κατανάλωση ενός λίτρου ζωικού γάλακτος 10 λεπτά πριν από το αγώνισμα είχε ως αποτέλεσμα σημαντική μείωση των επιδόσεων. Σε κατανάλωση μεγαλύτερων ποσοτήτων ζωικού γάλακτος, η μετρώμενη έκπτωση των επιδόσεων παρουσιάστηκε αυξημένη, ενώ αριθμός αθλητών επιπρόσθετα παρουσίασε αίσθημα κορεσμού, συχνουρία και μειωμένη αυτοσυγκέντρωση. Έπειτα από κατανάλωση τριών λίτρων γάλακτος, οι περισσότεροι αθλητές δήλωσαν πλήρη αδυναμία να αγωνιστούν.

● Καπνιστές που καταναλώνουν ζωικό γάλα είναι επιρρεπείς στην εμφάνιση νόσων του αναπνευστικού συστήματος.

● Ποντίκια του εργαστηρίου που έλαβαν ζωικό γάλα ως αποκλειστική τροφή παρουσίασαν εξάρτηση από αυτό. Διακοπή χορήγησης της ημερήσιας δόσης τους είχε ως αποτέλεσμα τα ποντίκια αρχικά να εκδηλώσουν ευερεθιστότητα, και σε δεύτερο χρόνο απίσχναση.

● Άνθρωποι που εθίζονται στην κατανάλωση ζωικού γάλακτος κατά την προεφηβική και εφηβική ηλικία έχουν αυξημένες πιθανότητες να μεταπέσουν σε κατανάλωση παραπροϊόντων του κατά την ενήλικη ζωή. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγεται και το γιαούρτι, ένα παρασκεύασμα του οποίου σημαντικό μέρος του βάρους αποτελείται από τα βακτηρίδια Streptococcus thermophilus, Lactobacilus bulgaricus και Lactobacilus acidophilus, μαζί με τα απεκρίμματα τους.

● Μερικά μόλις δευτερόλεπτα μετά την κατάποση του, το ζωικό γάλα στερεοποιείται στο στομάχι, προκαλώντας έκκριση γαστρικών οξέων. Ο οργανισμός αντιδρά αυξάνοντας τους καρδιακούς παλμούς και μειώνοντας την αιματική ροή του εγκεφάλου, καθώς διοχετεύει ποσότητες αίματος προς το στομάχι, στην προσπάθεια του να πέψει το γάλα. Για την πλήρη πέψη μιας μέτριας ποσότητας ζωικού γάλακτος απαιτούνται συνήθως τρεις ολόκληρες ώρες, ωστόσο σε άτομα με ανεπάρκεια του ενζύμου λακτάση ο χρόνος αυτός μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος, ενώ έχουν καταγραφεί και περιστατικά στομαχικού και εντερικού μετεωρισμού, καθώς και βορβορυγμών.

● Ο οικονομικός και κατ' επέκταση κοινωνικός αντίκτυπος της κατανάλωσης ζωικού γάλακτος είναι κάθε άλλο παρά αμελητέος. Κάποιος που δαπανά το ποσό του ενός ευρώ ημερησίως προκειμένου να ικανοποιεί την ανάγκη του για φρέσκο ζωικό γάλα θα ξοδέψει δεκάδες χιλιάδες ευρώ κατά τη διάρκεια της ζωής του. Αδυναμία να στηρίξουν αυτή τους τη συνήθεια οδηγεί ορισμένους σε κατανάλωση υποκαταστάτων, όπως το γάλα σε σκόνη, το γάλα εβαπορέ, ακόμη και το ξινόγαλα.

● Η διακίνηση και εμπορία ζωικού γάλακτος αποτελεί βιομηχανία με παγκόσμιο τζίρο πολλών δις ευρώ ετησίως. Στη χώρα μας, διακίνηση γίνεται και από γειτονικές χώρες, όπως η Βουλγαρία και η Αλβανία, ενώ τελευταία έχουν πληθύνει οι καταγγελίες για λειτουργία εγχώριου καρτέλ.

Εντάξει, δε νομίζουμε ότι χρειάζεται να το τραβήξουμε περισσότερο. Τα παραπάνω –που, ασφαλώς, ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα– μπορεί να ακούγονται χιουμοριστικά για όσους επιμένουν ακόμα να αναλύουν τα νοήματα των προτάσεων, έχουμε όμως την υποψία ότι θα μπορούσαν κάλλιστα να περάσουν ως σημαντικές αποκαλύψεις σε σελίδες περιοδικών ή σε τηλεοπτικές εκπομπές που ασχολούνται με τα λεγόμενα θέματα υγείας. Εκεί, οι αρνητικά φορτισμένες λέξεις τύπου «εξάρτηση», «κίνδυνος», «έκπτωση», πασπαλισμένες με επιστημονικού ύφους διατυπώσεις και περιτυλιγμένες με στατιστικά ψευδοσυμπεράσματα (προφανώς, οι μισοί περίπου άνθρωποι ζουν ούτως ή άλλως κάτω του προσδόκιμου, και εξ ορισμού τα μισά παιδιά αποδίδουν κάτω του μέσου όρου στις σχολικές εξετάσεις) θα αρκούσαν για να βάλουν ορισμένους σε σκέψεις σχετικά με τη συνήθεια τους να πίνουν γάλα.

Αν εκείνο το «καρτέλ γάλακτος» κάνει τζίρο πολλών δις ετησίως, ο τζίρος του «καρτέλ πώλησης οδηγιών και προϊόντων για υγιεινό τρόπο ζωής» που έχει εδραιωθεί παγκοσμίως είναι πολλαπλάσιος. Σχεδόν δεν υπάρχει συνήθεια ή τρόφιμο που να μην έχει ενοχοποιηθεί για κάποια δυνητική βλάβη στην υγεία – από το νερό της βρύσης ως το ξεροψημένο ψωμί, κι από τον παρατεταμένο ύπνο ως το αργό βάδισμα. Σαφώς, μεταξύ των διάφορων σχετικών επισημάνσεων υπάρχουν και πολλές βάσιμες, ωστόσο συνολικά το όλο θέμα έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια του φαιδρού, με πάμπολλα παραδείγματα περιπτώσεων όπου υποτιθέμενες πρακτικές πρόληψης αποδείχτηκαν εκ των υστέρων από αναποτελεσματικές ως επιβλαβείς.

Σε αντίθεση με τις διακηρύξεις περί βλαπτικών συνθηκών του σύγχρονου τρόπου ζωής, η ανθρώπινη μέση διάρκεια ζωής έχει σχεδόν διπλασιαστεί τους τελευταίους δύο αιώνες, και εξακολουθεί να αυξάνεται με τον ίδιο ρυθμό (http://www.nature.com/nature/journal/v451/n7179/fig_tab/451644a_F1.html). Το γεγονός έχει αποδοθεί κυρίως στη βελτίωση των όρων διαβίωσης και στην πρόοδο της ιατρικής επιστήμης, ωστόσο διάχυτη είναι η αίσθηση ότι στην τάση αυτή εμπλέκονται και παράγοντες τους οποίους αγνοούμε. Όπως αγνοούμε παντελώς και μέσω ποιου μηχανισμού, σε έθνη που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, η αναλογία γέννησης ανδρών/γυναικών αυξάνεται κατά τη διάρκεια και λίγο μετά τη λήξη των πολέμων (ενδεικτικά: https://www.researchgate.net/publication/45137619).

Έχουμε εκπαιδευτεί, και επικοινωνιακά εθιστεί, σε μία γραμμική θεώρηση των πραγμάτων, όπου τα πάντα αναλύονται –ή οφείλουν να αναλύονται– σε μια σειρά από συν/πλην, καλό/κακό, εμπρός/πίσω. Όμως, οι ροές της ανθρώπινης εξέλιξης ενέχουν απείρως μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Και πολλές φορές η πολυπλοκότητα είναι τέτοια που δε μας επιτρέπει να γνωρίζουμε, όχι το περιεχόμενο ή την κατεύθυνση, αλλά ούτε καν τη φορά της εξέλιξης.

Έτσι, ναι, ζούμε ολοένα και μεγαλύτερες ζωές, αντίθετα όμως με την κοινώς διαδεδομένη πεποίθηση, ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει μικρύνει συνεχόμενα τα τελευταία 20.000 χρόνια, χάνοντας όγκο 10% ή 150 περίπου κυβικών εκατοστών, ανάλογο με εκείνον μιας μπάλας του τένις. Για το γεγονός αυτό, γνωστό μέχρι πρόσφατα μόνο μεταξύ ενός περιορισμένου αριθμού παλαιοανθρωπολόγων, έχουν προταθεί διάφορες εξηγήσεις. Σύμφωνα με μία από τις επικρατέστερες, ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει απολέσει μέρος της ευφυΐας του ως αποτέλεσμα της κοινωνικής εξέλιξης των τελευταίων χιλιετιών. Καθώς, δηλαδή, με την κοινωνική οργάνωση επήλθε καταμερισμός των εργασιών και αύξηση της ατομικής εξειδίκευσης, ο μέσος άνθρωπος έχασε μέρος των ποικίλων πνευματικών δεξιοτήτων που υπό τις συγκριτικά χαοτικές συνθήκες προηγούμενων εποχών ήταν απαραίτητες για την επιβίωση του. Υπάρχει και η αντίθετη, πιο αισιόδοξη άποψη, σύμφωνα με την οποία, στην πραγματικότητα, με τη σμίκρυνση του ο εγκέφαλος έγινε πιο αποδοτικός. Μία άλλη θεωρία, πάλι, υποστηρίζει ότι η σμίκρυνση του ανθρώπινου εγκεφάλου σχετίζεται με τη μείωση της επιθετικότητας του ατόμου που επέφερε η οργάνωση σε κοινωνίες – με την εξημέρωση, κατά κάποιον τρόπο, των ανθρώπων. Κανείς δε γνωρίζει με στοιχειώδη βεβαιότητα. Και κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί, εφόσον μία ή περισσότερες από τις προηγούμενες θεωρίες ευσταθούν, τους τελευταίους δυο–τρεις αιώνες ο όγκος του ανθρώπινου εγκεφάλου φαίνεται να έχει αρχίσει να αυξάνεται και πάλι (ενδεικτικά, σε σχέση με τα προηγούμενα: http://www.superscholar.org/shrinking-brain/).

Αλλά, φυσικά, ερωτήματα του τύπου «μέχρι ποιου βαθμού είναι υγιεινό να τηγανίζονται οι πατάτες» δε σχετίζονται με τη μεγάλη εικόνα των παραπάνω γραμμών· πηγάζουν από την αγωνία του κάθε ατόμου για τη δική του, προσωπική εικόνα και πορεία.

Προφανώς, είναι απολύτως λογικό και θεμιτό το να φροντίζει κάποιος την υγεία του. Κανείς δε θα ήθελε να βρεθεί με προβλήματα του είδους, και κανείς δε θα αισθανόταν άνετα συνειδητοποιώντας εκ των υστέρων ότι με μερικές απλές προφυλάξεις θα μπορούσε να τα είχε αποφύγει. Όμως, υπάρχουν όρια στο τι μπορεί κανείς να αποτρέψει, και είναι αυτά τα όρια που υποτονίζονται συστηματικά από εταιρίες και επαγγελματίες του χώρου της Υγείας, δημιουργώντας σε πολλούς ψευδαισθήσεις και υπερβολικές προσδοκίες με την προβολή βολικών μεν αλλά μεμονωμένων στατιστικών στοιχείων. Αν τα κρούσματα καρκίνου μειωθούν, θα αυξηθούν τα κρούσματα καρδιαγγειακών νόσων, καθώς περισσότεροι άνθρωποι θα φτάνουν να προσβάλλονται από αυτά. Κι αν καταπολεμηθούν οι καρδιαγγειακές νόσοι, θα αυξηθούν οι θάνατοι από νόσους του αναπνευστικού. Με λίγα λόγια, έχουμε φτιαχτεί με ημερομηνία λήξης, της οποίας συνήθως προηγείται κάτι το οποίο αποκαλείται γήρας. Και, μέχρι στιγμής, δεν έχει βρεθεί κάτι που να αλλάζει ουσιωδώς την κατάσταση.

Δύσκολα θέματα αυτά, καθώς θίγουν την ίδια την ύπαρξη. Δεν αποκλείεται, πάντως, στο μακρινό μέλλον –ή, ίσως, στο όχι και τόσο μακρινό τελικά– η επιστήμη να καταφέρει να βρει τρόπους ώστε να επιβραδύνει θεαματικά ή και να αναστείλει πλήρως τις μεταβολές σε κυτταρικό επίπεδο που ευθύνονται για το φαινόμενο της γήρανσης. Δεν είναι διόλου απίθανο να συμβεί. Ωστόσο, μάλλον και σε αυτήν ακόμα την περίπτωση οι άνθρωποι θα βρισκόμασταν μπροστά σε έναν άλλο, πιο ψηλό τοίχο.

Αυτή κι αν είναι μεγάλη και δύσκολη συζήτηση. Έτσι, αντί άλλων, ας κλείσουμε εδώ με μία υπόθεση. Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι επιστήμονες σάς χορηγούν το θαυματουργό προϊόν που σας εξασφαλίζει την αθανασία. Γίνεστε απρόσβλητος από ασθένειες, άτρωτος σε τραυματισμούς, γενικά άφθαρτος. Επιπρόσθετα, σαν μπόνους, αποκτάτε και διάφορες υπερφυσικές ικανότητες, όπως τηλεπάθεια, τηλεμεταφορά, αορατότητα, ικανότητα να αλλάζετε εμφάνιση κατά βούληση – ό,τι θέλετε. Μπορείτε πλέον να ζήσετε όπως και όσο επιθυμείτε. Υπάρχουν μόνο δύο περιορισμοί. Πρώτον, διατηρείται η συνέχεια εαυτού, με την κόπωση και τον κορεσμό που αυτή συνεπάγεται. Δεν μπορείτε, δηλαδή, να ξεχάσετε ποιος είστε και να «μηδενίσετε το κοντέρ». Όπως και στην κανονική ζωή, είστε πάντα «εσείς», καθόλη την πορεία. Δεύτερον, υπάρχει ένας μόνο τρόπος να πεθάνετε: σας παραδίδεται ένα μικρό κλειστό κουτί, το άνοιγμα του οποίου συνεπάγεται άμεσο θάνατο. Εννοείται ότι το κουτί δεν μπορεί να ανοιχτεί κατά λάθος. Μπορείτε να το ανοίξετε μόνο εσείς, και η απόφαση θα πρέπει να είναι απολύτως συνειδητή για να έχει αποτέλεσμα. Έχετε τώρα την ευχέρεια να ζήσετε όσο θέλετε και να κάνετε ό,τι θέλετε.

Λοιπόν, πώς σας φαίνεται; Η λύση όλων σας των προβλημάτων;

Εμείς, πάλι, λέμε ότι θα έφτανε κάποιο πρωί, ή ίσως κάποια βραδιά, που θα το ανοίγατε τελικά εκείνο το κουτί.

Το χρώμα του; Άλικο (Alice).

Σ' ένα άλλο κουτί τώρα, το κουτί του δικού μας προσωπικού χρόνου, το οποίο τελευταία έχει πάρει ένα χρώμα προς το μαυρί. Η προγραμματισμένη ενημέρωση στη σελίδα της Αθήνας αναβάλλεται για την επόμενη ανανέωση του site, καθώς έχει ολοκληρωθεί κατά το ήμισυ μόνο. Ούτως ή άλλως, με την επικείμενη ολοκλήρωση της ενότητας "Χρονικά" στη σελίδα της Πεντέλης, σκοπεύουμε να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στη σελίδα της Αθήνας. Εκείνο, πάντως, που μας ενοχλεί πραγματικά, και που είναι και κάπως ανησυχητικό, είναι ότι το διάστημα του ενός έτους μάς φαίνεται απελπιστικά μικρό πλέον.

21/06/2014