Η Σοφίτα

Τα εγκαταλελειμμένα σπίτια ασκούν μια παράξενη έλξη στον ερευνητή του αγνώστου. Εξάπτουν την φαντασία του και τον προκαλούν για μια εξερεύνηση στο εσωτερικό τους. Έτσι λοιπόν, νιώθοντας την παράξενη αυτή έλξη, κάποιο μεσημέρι, μαζί με ένα φίλο αποφασίσαμε να μπούμε σε ένα από τα ακατοίκητα (τότε) σπίτια που υπήρχαν στην περιοχή του Παγκρατίου.

Το συγκεκριμένο σπίτι μάς είχε τραβήξει την προσοχή επειδή, παρότι ακατοίκητο, τα βράδια άναβαν στο εσωτερικό του φώτα και στην είσοδο υπήρχε μια πινακίδα που γνωστοποιούσε στους ενδιαφερόμενους ότι το σπίτι ήταν ακατοίκητο και άδειο, προειδοποιώντας να μην μπουν μέσα και να μην προκαλέσουν ζημιές. Φτάσαμε λοιπόν στο σπίτι, προσεγγίσαμε την πίσω πλευρά του (η οποία δεν έβλεπε σε δρόμο, οπότε κινδυνεύαμε λιγότερο να γίνουμε αντιληπτοί από κάποιον γείτονα), και αφού αφαιρέσαμε μερικές σανίδες που ήταν καρφωμένες στο παντζούρι του παραθύρου του δωματίου του πάνω ορόφου, μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε την εξερεύνηση του εσωτερικού.

Το δωμάτιο στο οποίο μπήκαμε ήταν μικρό, περίπου εννέα τ.μ., χαμηλοτάβανο, με τους τοίχους του βαμμένους σε ένα έντονο μπλε ηλεκτρίκ χρώμα, το οποίο μας δημιούργησε μια περίεργη διάθεση, σε σημείο ώστε ο φίλος μου να νιώσει ένα μικρό ίλιγγο. Ήταν τελείως άδειο, και αφού δεν υπήρχε τίποτα να δούμε, κατεβήκαμε από μια ξύλινη σκάλα στον κάτω όροφο, στο ισόγειο του σπιτιού.

Το ισόγειο, αποτελούταν από τέσσερα ευρύχωρα δωμάτια, μέσα στα οποία υπήρχαν διάφορα σκεύη και εργαλεία, λόγω των επισκευών ανακαίνισης που λάμβαναν χώρα. Περιμετρικά στους τοίχους υπήρχαν αναμμένα λαμπάκια νυκτός, τα οποία, απ' ό,τι φαινόταν, παρέμεναν αναμμένα όλο το εικοσιτετράωρο. Τίποτα σπουδαίο δηλαδή, τίποτα μυστηριώδες. Ένα παλαιό ακατοίκητο σπίτι, το οποίο επισκευαζόταν για να κατοικηθεί ξανά. Αφού τελειώσαμε την εξερεύνηση του ισογείου και καθώς δεν υπήρχε τίποτα ενδιαφέρον, ανεβήκαμε από τη σκάλα στο πάνω δωμάτιο, και ακολουθώντας τη διαδρομή και τον τρόπο που είχαμε μπει εγκαταλείψαμε το σπίτι παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού.

Τι το περίεργο μέχρι τώρα; Τίποτα. Το περίεργο ήταν το μετά.

Πέρασε κάμποσος καιρός από τότε, ώσπου κάποια μέρα ο φίλος μου με επισκέφθηκε και μου είπε τα εξής: κατά τη διάρκεια μιας βόλτας, και καθώς περνούσε με μια κοπέλα έξω από την πίσω πλευρά του σπιτιού, ένα σκυθρωπό και αμίλητο αντρικό πρόσωπο τους κοίταζε ανέκφραστο πίσω από ένα παράθυρο με κάγκελα, πάνω ακριβώς από το παράθυρο του μικρού δωματίου απ' όπου είχαμε μπει στο σπίτι.

Και λοιπόν; Τι το περίεργο και πάλι; Ένας άνθρωπος πίσω από ένα παράθυρο ακατοίκητου σπιτιού που κοίταζε ανέκφραστος έξω. Κάπως ασυνήθιστο αλλά όχι δα και μυστηριώδες.

Όμως το περίεργο δεν ήταν ο άνθρωπος που κοίταζε έξω από το παράθυρο αλλά το ίδιο το καγκελόφρακτο παράθυρο, το οποίο ανήκε σε μια σοφίτα, που όμως δε θα έπρεπε να υπάρχει! Δε θα έπρεπε να υπάρχει διότι, απλούστατα, όταν εμείς είχαμε μπει και εξερευνήσει το σπίτι, σοφίτα δεν υπήρχε. Αν υπήρχε, θα ήταν το πρώτο μέρος που θα είχαμε κοιτάξει. Όχι, από το δωμάτιο με το έντονο μπλε χρώμα ξεκινούσε μόνο μια παλιά ξύλινη σκάλα η οποία κατέβαινε προς τα κάτω, προς το ισόγειο του σπιτιού. Σοφίτα και μάλιστα ακριβώς από πάνω δεν υπήρχε.

Φυσικά, εγώ δεν τα έτρωγα κάτι τέτοια. Κοίταξα τον φίλο μου με πατρικό ύφος και του εξήγησα υπομονετικά ότι προφανέστατα είχε κάνει λάθος και είχε μπερδέψει το σπίτι που είχαμε μπει με κάποιο άλλο. Εκείνος κούνησε το κεφάλι του και μου απάντησε σε μητρικό τόνο ότι δεν υπήρχε περίπτωση να είχε κάνει λάθος. Λίγη ώρα αργότερα στεκόμασταν κι οι δύο έξω από το σπίτι με τη σοφίτα. Ήταν το σπίτι όπου είχαμε μπει.

Όμως, όταν είχαμε μπει μέσα, δεν υπήρχε σοφίτα. Σ΄ αυτό, τόσο εγώ όσο και ο φίλος μου είμαστε κατηγορηματικοί. Το εξετάσαμε ξανά και ξανά, μήπως και δε θυμόμασταν καλά. Το περιγράψαμε ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Δε θυμόμασταν να υπάρχει καμία σοφίτα.

Κι όμως, τελικά υπήρχε (και υπάρχει) σοφίτα.

Τι ακριβώς συνέβη όταν μπήκαμε στο σπίτι και δε διαπιστώσαμε την ύπαρξή της, δεν μπορώ ακόμα και σήμερα να καταλάβω. Δοκιμάσαμε να δώσουμε διάφορες λογικές εξηγήσεις, αλλά τελικά δεν έστεκε καμία. Δεν έστεκε, τόσο γιατί είμαστε απόλυτα βέβαιοι για το τι είδαμε μέσα στο σπίτι, όσο και γιατί, δεν ήταν δα και κανένα μεγάλο κτίσμα, με πολλά δωμάτια, ώστε να υποθέσει κανείς ότι ξεχάσαμε να μπούμε σε κάποιο, που μπορεί να οδηγούσε στη σοφίτα. Όσο για τη σοφίτα, αυτή ήταν εξίσου παλιά με το υπόλοιπο σπίτι και δεν υπήρχε περίπτωση να είχε κτιστεί εκ των υστέρων.

Το σπίτι σήμερα έχει ανακαινιστεί και κατοικείται. Είναι ένα ωραιότατο νεοκλασικό σπίτι με μια μικρή σοφίτα στην κορυφή, η οποία βλέπει προς τα έξω μέσω ενός καγκελόφρακτου παραθύρου.

Κλείνοντας, να δώσω μια συμβουλή προς επίδοξους ερευνητές: στο επόμενο ακατοίκητο σπίτι που θα μπείτε, καλό είναι να έχετε χαρτί και μολύβι μαζί σας και να κάνετε μια κάτοψη. Αν έχετε και κανένα φίλο τοπογράφο, ακόμα καλύτερα. Αλλιώς, υπάρχει και... ο μίτος της Αριάδνης.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ