Ξέρω ένα σωρό ιστορίες

Μέρος Β' – "Στο θέατρο"

Σκοπός της ιστορίας ήταν να δείξει το τελικό αδιέξοδο της μεθοδολογίας που ακολουθήθηκε στην Έρευνα τις προηγούμενες δεκαετίες.

Ωραία, θα μου πείτε, και τι πρέπει να κάνουμε; Πώς θα διαφοροποιηθούμε εμείς, οι έξυπνοι, από τους προηγούμενους, τους αφελείς; Αμ δε που θα διαφοροποιηθούμε. Πάντως, ας προσπαθήσουμε...

Το θέμα έχει περιγραφεί σαν μία συνεχιζόμενη παράσταση του θεάτρου του παράλογου. Ας το αντιμετωπίσουμε λοιπόν κι εμείς σαν μία μεγάλη θεατρική παράσταση, σύμφωνοι; Εγώ λοιπόν, όταν πάω στο θέατρο, ανοίγω το συνοδευτικό βιβλιαράκι και ρίχνω μια βιαστική ματιά στην υπόθεση, λίγο πριν χαμηλώσουν τα φώτα κι αρχίσει η μουσική. Εμείς για την υπόθεση έχουμε ήδη πει έμμεσα κάποια πράγματα μέσα από την φανταστική μας ιστορία, ας γνωρίσουμε λοιπόν και τον Θίασο. Και πρώτα–πρώτα τον πρωταγωνιστή, που δεν είναι άλλος από... εσάς! Ενδιαφέρον, θα σκεφτείτε, πρόκειται για κάποιο από αυτά τα πρωτοποριακά "θεατρικά δρώμενα" όπου Κοινό και πρωταγωνιστές ταυτίζονται. Γιατί όχι; Ακριβώς αυτό δεν συμβαίνει και στα όνειρα; Μα, θα μου πείτε, εμείς πληρώσαμε να δούμε άλλους να παίζουν, όχι να παίξουμε οι ίδιοι. Ε, όχι και πληρώσατε! Όποιος πάντως δεν θέλει να πρωταγωνιστήσει στην παράσταση παρακαλείται ευγενικά να μας αδειάσει τη γωνιά. Εγώ τουλάχιστον δε θέλω θεατές να με κρίνουν μασουλώντας ποπ κορν. Ούτε κι εσείς, φαντάζομαι.

Δε βλέπω να φεύγει κανένας, πράγμα που με απογοητεύει ελαφρώς, αν και ήταν αναμενόμενο. Εντάξει λοιπόν, ας πάμε όλοι στα παρασκήνια. Εκεί θα μοιραστούν τα κοστούμια και οι μάσκες. Μην ανησυχείτε για τους διαλόγους, εκτελεί χρέη υποβολέα η αφεντιά μου. Χωρίς Κοινό, θα αισθανθούμε όλοι μας πολύ άνετα. Η Διεύθυνση του θεάτρου έχει φροντίσει, πολύ σοφά, να απομακρύνει όλους τους καθρέπτες.

Η παράσταση λοιπόν είναι έτοιμη να αρχίσει, η αυλαία ανοίγει και η μουσική δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Κάποιος βγαίνει στη Σκηνή και διαβάζει δυνατά:

"Από τις αρχές του δεκάτου ενάτου αιώνα πολλοί επιστήμονες σχεδίασαν και εκτέλεσαν χιλιάδες έξυπνα και καλοδουλεμένα πειράματα που σκοπό είχαν να εξακριβώσουν το αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο. Μετά από πάνω από εκατό τριάντα τόσα χρόνια όμως, δεν έχουμε ακόμη καταλήξει σε κάποιο κοινά αποδεκτό συμπέρασμα και δεν έχουμε βρει ακλόνητες αποδείξεις που να στηρίζουν ή να καταρρίπτουν αυτή την υπόθεση.

Εδώ και πάνω από εβδομήντα χρόνια μεγάλα εργαστήρια σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες, κυρίως στις ΗΠΑ και την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, ξόδεψαν δισεκατομμύρια και δισεκατομμύρια προσπαθώντας να ανακαλύψουν και να εκμεταλλευθούν τις οποίες κρυμμένες δυνάμεις του ανθρώπινου εγκεφάλου. Οι υποθέσεις για δυνατότητα πρόγνωσης του μέλλοντος, διαβάσματος της σκέψης ενός άλλου ανθρώπινου όντος ή και ολοκληρωτικός έλεγχος του, η επίδραση πάνω σε υλικά σώματα, η δυνατότητα εντοπισμού κάποιου προσώπου ή αντικειμένου χωρίς εξωτερική βοήθεια, όλα αυτά παρέμειναν υποθέσεις.

Πολλά ακούστηκαν, πολλά ψιθυρίστηκαν και πολλά υπονοήθηκαν αλλά, τελικά, δεν κατασταλάξαμε σε τίποτα το συγκεκριμένο. Πολλοί δέχονται και πολλοί απορρίπτουν αυτές τις δυνατότητες κι ο καθένας έχει μια γνώμη να εκφράσει, όπως γινόταν και πριν. Αλλά πού είναι οι Υπεράνθρωποι;

ΑΤΙΑ! Μία ολόκληρη γενιά γαλουχήθηκε με τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» και με τα βιβλία του Haynek και του Μπαλάνου. Οι πατεράδες τους κουνούσαν το κεφάλι τους, αλλά τι ήξεραν τώρα οι γέροι... Η πλάκα είναι ότι και τα εγγόνια τους κουνούν στις μέρες μας το κεφάλι τους. Ούτε αυτά ξέρουν, η θέλουν να ξέρουν, για ιπτάμενους δίσκους και τα παρόμοια. Το θέμα είναι πια πεθαμένο. Ω, δεν πέθανε χωρίς μάχη. Είχαμε καπνούς και λάμψεις, συγκλονιστικές αποκαλύψεις που έμειναν μισές, ανεξακρίβωτες φωτογραφίες κι ανεπιβεβαίωτες θεωρίες, συνεδρία και βιβλία με το τσουβάλι, προβλέψεις και υποσχέσεις, αλλά στο τέλος... Ακριβώς: Τίποτα, τίποτα το συγκεκριμένο δηλαδή.

Σήμερα άλλα θέματα περί το «Υπερφυσικό» θεωρούνται in, όπως η «έρευνα» για την λεγόμενη «Κούφια Γη», αν και αυτό το θέμα δεν είναι παρά ξαναφερμένη μόδα του παρελθόντος, σαν τα παντελόνια καμπάνες που αγοράζουν τα κοριτσάκια. Ήδη μάλιστα και αυτή η μόδα ξεθωριάζει με γοργούς ρυθμούς. Άσε δε που οι ξευτίλες ψευτοερευνητές του παρόντος δεν έχουν καμιά σχέση με τους μεγάλους ερευνητές των δεκαετιών του 1960 και 1970."

Αυτά τα στομφώδη λέει ο αφηγητής μας, και μένει για λίγο σιωπηλός ώστε να τα εμπεδώσουμε καλύτερα ενώ η μουσική χαμηλώνει και γίνεται κάπως μελαγχολική. Έπειτα συνεχίζει να μιλά, κοιτώντας μας έντονα:

"Άλλες Διαστάσεις, Πύλες προς άλλους Κόσμους, κρυμμένες δυνάμεις του ανθρώπου, ζωή μετά τον θάνατο κι ασώματες οντότητες, όλα αυτά μονοπώλησαν κατά καιρούς το ενδιαφέρον του κοινού και ερευνήθηκαν από ειλικρινείς και έξυπνους ανθρώπους. Άλλοι έψαξαν στην Παράδοση, σε μυστικές παραδόσεις και τα παρόμοια, κι άλλοι στην υπερσύγχρονη Επιστήμη. Στην ουσία όλοι αυτοί έψαχναν κάποια ρωγμή, κάποιο άνοιγμα στους τοίχους της φυλακής που περικλείει ασφυκτικά τον άνθρωπο. Αλλά η φυλακή αποδείχτηκε πολύ ανθεκτική κι αδιαπέραστη και οι ήρωες μας γέρασαν στο τέλος και πέθαναν, μένοντας πάντα μέσα σ' αυτήν."

Η μουσική δυναμώνει πάλι, γίνεται πιο ζωηρή, το φως αλλάζει κι αυτό επί το εντονότερο και, ιδού: Εμφανίζεται μια νεαρή κοπέλα με see through πουκάμισο και βενετσιάνικη μάσκα, κρατά ένα μάτσο κόλλες και διαβάζει από μέσα:

"Δεν μας τα λέτε καλά, αγαπητέ κύριε! Από την Έρευνα προέκυψαν ένα σωρό ιδέες και πρακτικές γνώσεις, αλλά οι πιο σημαντικές κρατήθηκαν κρυφές από το Κοινό. Πολλοί άνθρωποι σε συγκεκριμένα πόστα ξέρουν πολλά, στόχος μας είναι να τους κάνουμε να μας τα φανερώσουν..."

Εδώ ξαναλλάζουν τα οπτικοακουστικά εφέ και όλοι μαντεύουμε ότι θα ξαναμιλήσει ο πρώτος. Και πράγματι:

"Χα χα χα χα χα" αντηχεί η Σκηνή από ένα ελαφρώς ανατριχιαστικό χάχανο, και εμείς νιώθουμε μια ανατριχίλα γιατί το γέλιο αυτό δεν είναι εντελώς θεατρινίστικο.

"Ώστε λοιπόν κάποιοι «ξέρουν πολλά», ε; Κι εγώ σας λέω ότι κανένας δεν ξέρει τίποτα. Μυστικά; Και τα Ατομικά Όπλα ήταν μυστικό και το πρόγραμμα των κατασκοπευτικών αεροπλάνων U2, τα χημικά όπλα, οι μεγάλες υποθέσεις κατασκοπείας, οι δορυφόροι στρατιωτικής χρήσης, όλα αυτά αρχικά ήταν μυστικά αλλά κάποτε μαθεύτηκαν. Η Έρευνα του Αγνώστου όμως τι απέδωσε, σε σένα κι εμένα; Φήμες και εικασίες. Πολλοί ισχυρίστηκαν πολλά, αλλά δεν μπόρεσαν να αποδείξουν τίποτε και πέθαναν όπως γεννήθηκαν: Βουτηγμένοι στην άγνοια!"

Εδώ η μουσική υπόκρουση και τα φώτα σβήνουν και οι δυο αφηγητές αποσύρονται, χωρίς άλλη κουβέντα. Ήρθε η δική σας ώρα, πρέπει να βάλετε τα κοστούμια σας, να φορέσετε τις μάσκες σας και να βγείτε κι εσείς στη Σκηνή. Εγώ έχω ακόμα δυο δουλειές να τελειώσω πριν εγκαταλείψω αυτή την αφήγηση. Πρώτον, πρέπει να σας περιγράψω τους βασικούς ρόλους, ώστε να μπορέσετε να καταλάβετε καλύτερα, ποιον ρόλο παίζετε ήδη. Και δεύτερον, να σας περιγράψω τη δική μου θέση, μαζί με μια σύντομη επεξήγηση.

Ας αρχίσουμε λοιπόν με τον πιο εύκολο ρόλο: Το «Κοινό». Εδώ τα πράγματα είναι πολύ απλά, γι' αυτό και η επιλογή αυτή είναι εξαιρετικά δημοφιλής. Δεν χρειάζεται να λέτε ή να κάνετε τίποτα, πράγμα που διευκολύνει αφάνταστα τους χαζούς και τους τεμπέληδες, που όμως θέλουν να παίξουν κι αυτοί κάποιο ρόλο. Όλο κι όλο που έχετε να κάνετε είναι να κυκλοφορείτε πάνω κάτω, φορώντας μια πινακίδα που να γράφει: «Θέλω να με πληροφορήσετε για τα Πάντα». Πολλοί από τους υπόλοιπους ηθοποιούς ανταποκρίνονται θετικότατα σε αυτή την ανεδαφική επιθυμία και καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια να κολακέψουν και να μαζέψουν κοντά τους όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κοπάδια από τους ηθοποιούς που υποδύονται το «Κοινό». Ένα βασικό μειονέκτημα αυτής της διαδικασίας είναι ότι οι προαναφερθέντες καλοθελητές σάς πουλούν τις θεωρίες τους έναντι αντιτίμου και το αντίτιμο που ζητούν δεν είναι μόνο το φανερό, δηλαδή το παραδάκι σας, υπάρχει και το κρυφό. Τι, δεν το ξέρατε; Υπάρχει και κρυφό αντίτιμο, φοβερά πιο πολύτιμο από τα χρήματα, για τη φύση του οποίου θα μιλήσουμε παρακάτω. Το Κοινό, από την άλλη μεριά, έχει στη διάθεση του ένα Όπλο που φαντάζει φοβερό και τρομερό, αλλά έχει ξεπεραστεί προ πολλού. Διαθέτει, υποτίθεται, την αμφιβολία και την δυνατότητα επιλογής. Ποια είναι τα περιθώρια επιλογής του όμως; Η επιλογή ανάμεσα στη Σκύλλα της άγνοιας και τη Χάρυβδη των ψεύτικων πληροφοριών; Πολλοί διατηρούν τις αμφιβολίες τους μέχρι τέλους και δε δίνουν σε κανένα «Γη και Ύδωρ», δεν δέχονται κανέναν για καθοδηγητή τους, αλλά έτσι δεν καταλήγουν και πουθενά. Απλά, κάποια στιγμή, τους καλεί το... Υπερπέραν και μας αδειάζουν τη γωνιά. Λυπηρό, σαν τα πλοία που σαπίζουν στο λιμάνι τους, ασφαλή από τρικυμίες και πειρατές...

Επιλογή δεύτερη: Οι Ερευνητές. Εδώ υπάρχει μεγάλος συνωστισμός. Πάρα πολλοί, βλέπετε, θέλουν να αποκτήσουν αυτό τον τίτλο και σπεύδουν να αποκτήσουν τα προσόντα αλλά ο ρόλος αυτός αποδεικνύεται πολύ απαιτητικός κι έτσι η πλειοψηφία διολισθαίνει ήσυχα–ήσυχα προς τον προηγούμενο, εύκολο ρόλο του Κοινού. Αρκετοί πάντως πεισματάρηδες αρνούνται τον συμβιβασμό και επιμένουν, μέχρι να πείσουν τον εαυτό τους και τους άλλους ότι είναι σπουδαίοι Ερευνητές. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο, όπως δεν είναι δύσκολο, ας πούμε, να παίζεις στο Χρηματιστήριο. Το δύσκολο, και στις δυο περιπτώσεις, είναι να βγάλεις κάποιο κέρδος.

Υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες Ερευνητών. Την πρώτη κατηγορία αποτελούν οι «πραγματιστές». Αυτοί έχουν την τάση να συλλέγουν «στοιχεία», δυσπιστώντας ταυτόχρονα έντονα προς οποιαδήποτε πληροφορία θα μπορούσε να τους κάνει να παρεκτραπούν από τον "πολιτικά ορθό" δρόμο του Φωτισμένου Σκεπτικισμού, που στην περίπτωση τους έχει αναγορευτεί σε υπέρτατο θεσμό. Τον ξέρω καλά αυτόν τον ρόλο γιατί τον έχω παίξει κι εγώ, όπως και οι περισσότεροι, άλλωστε. Αστείος δρόμος μα την αλήθεια, αλλά αυτό το αντιλαμβάνονται μόνο οι άλλοι και σχεδόν ποτέ οι ίδιοι οι ηθοποιοί. Και είπαμε πως στον Θίασο μας οι θεατές αποκλείονται. Άρα; Συλλέγουμε που λέτε βιβλία, άρθρα και αναφορές από Εφημερίδες και περιοδικά. Αχ αυτά τα περιοδικά! Σύντομα και περιεκτικά, κατευθείαν στο ψητό και γεμάτα με πολύχρωμες εικόνες, φοβέρες αποκαλύψεις κι ακόμα πιο φοβερά υπονοούμενα. Η συλλογή αυξάνει αλλά και τα χρόνια περνούν, ύπουλα. Κάνουμε συζητήσεις, πριν και μετά τη μάσα σε ταβέρνες και σουβλατζίδικα, διαφωνούμε μεταξύ μας ρουφώντας μπύρα, αναλύουμε τις απόψεις μας κρυφοκοιτώντας την κοπελιά στο απέναντι τραπέζι, όλα τα κάνουμε. Σαν ένα αεροπλάνο που παίρνει φόρα, τρέχει, τρέχει περισσότερο, ακόμα περισσότερο αλλά... δεν πετά. Μέχρι που του τελειώνουν τα καύσιμα ή κι ο διάδρομος.

Τι, σας ξινίζει; Μα διατίθεται κι ο αντιποδικός ρόλος, αυτός του «Ερευνητή που βρήκε την Αλήθεια». Εκείνου που διάβασε κάνα δυο ντουζίνες βιβλία, συνήθως από αυτά με τις απόλυτες απόψεις και την εύπεπτη ύλη, και έφτασε γρήγορα–γρήγορα στο τέρμα της αναζήτησης του. Με λίγα λογία: «Η Αλήθεια είναι μία και μονή, απλή και συγκεκριμένη, και γύρω από αυτή την Αλήθεια κινείται ολόκληρη η Ιστορία». Αυτοί που έχουν φτάσει στην απόλυτη Αλήθεια είναι πολλοί αλλά, ευτυχώς για τους υπολοίπους, αδυνατούν να ενωθούν σε ομάδα αφού η Αλήθεια του καθενός διαφέρει από τις Αλήθειες των άλλων. Για να καταλάβετε καλύτερα τι θέλω να πω κάντε μια βόλτα από τα βιβλιοπωλεία, πάρτε και κανένα περιοδικό. Είναι ακριβούτσικα τα άτιμα, αλλά τα λένε ξεκάθαρα, με ύφος απλό και συναισθηματικά φορτισμένο. Με επιστημονικές διατριβές θα σκοτιζόμαστε τώρα; Εδώ τα πράγματα είναι σαφή. Οι «αποδείξεις» που παρατίθενται είναι πολλές, κι όσο για τους ηλίθιους που τις χάφτουν, αυτοί δεν έχουν τελειωμό. Καλά, ξέρω, εσείς δεν θα καταδεχόσαστε ποτέ μια τέτοια κατάντια. Για αυτό άλλωστε και ξεκρεμάσαμε τους καθρέφτες. "Μα," θα μου αντιτείνετε "δεν υπάρχουν και σωστοί Ερευνητές;" Υπάρχουν, πώς δεν υπάρχουν, αλλά όχι στον Θίασο μας. Δεν μας καταδέχονται, βλέπετε. Αφήστε τους αυτούς τώρα να δούμε πώς θα μπορέσουμε να την βολέψουμε εμείς.

Κοινό χαρακτηριστικό των περισσότερων που καταπιάνονται με την Έρευνα δεν είναι, όπως θα περίμενε κανείς, η δίψα για την ανακάλυψη της βαθύτερης όψης των πραγμάτων. Οι επίδοξοι ερευνητές έχουν, λίγο–πολύ, παραδεχτεί ενδόμυχα ότι κάτι τέτοιο υπερβαίνει κατά πολύ την άξια τους. Απλά επιδιώκουν να ξεγελάσουν τις μισοπεθαμένες φιλοδοξίες των παιδικών τους χρόνων και να γεμίσουν όπως–όπως το κενό της ζωής τους. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που επαναστατούν στην θεωρητική αντιμετώπιση της Έρευνας. Όντας πρακτικά μυαλά, ορκίζονται πως θα στύψουν τα γεγονότα και θα βγάλουν κάτι χειροπιαστό από την όλη υπόθεση. Επαναστατική σκέψη! Διαβάζουν που λέτε ό,τι βιβλίο πέσει στα χέρια τους, κάνουν και κάποιες κουβεντούλες από δω κι από κει και, όταν αισθανθούν ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο να διδαχθούν, αναλαμβάνουν να μεταλαμπαδεύσουν την «γνώση» τους και στους άλλους. Κοντολογίς γράφουν βιβλία και άρθρα που υπόσχονται μεγάλες αποκαλύψεις κι ανατροπές... Είναι θλιβεροί, σύμφωνοι, αλλά βγάζουν παραδάκι. Και μη νομίζετε ότι το χρήμα αποτελεί τη βασική τους επιδίωξη. Έτσι λένε στον εαυτό τους αλλά αυτός ξέρει καλύτερα: Όντας στην συντριπτική τους πλειοψηφία άνθρωποι ασήμαντοι και μέτριοι, αγωνίζονται να αποκτήσουν κάποιο στίγμα, κάποια υπόσταση, με κάθε μέσον. Και ο μόνος τρόπος να το πετύχουν είναι να γίνουν παράσιτα. Ιδού λοιπόν ένας ακόμα διαθέσιμος ρόλος. Παράσιτα, γιατί όχι; Αφού σαν εναλλακτική λύση έχουν μόνο την αφάνεια, εκατό φορές παράσιτα! Πολλοί από αυτούς δεν ξεκινούν για εκεί, αρχίζουν έχοντας τις καλύτερες προθέσεις να ερευνήσουν, να φτάσουν κάπου, αλλά σύντομα αυτό αποδεικνύεται τόσο δύσκολο, τόσο πέρα από τα νωθρά μυαλουδάκια τους... Και ο δρόμος του παράσιτου είναι κι αυτός ένας Δρόμος. Όπως λέει κι ο Άκης Πάνου: "Δεν είναι εύκολο ν' αλλάξεις άμα χαλάσεις εντελώς\για μένα ο δρόμος είναι δρόμος, στον εαυτό σου έτσι λες, τι πα να πει βρωμιά και τρόμος, κατήφορος και προσβολές\για μένα ο δρόμος είναι δρόμος, τι πα να πει είναι στραβός..." Τι ωραία, τι αληθινά που ήταν τα παλιά τραγούδια, δε συμφωνείτε; Και όπως συμπληρώνει λίγο παρακάτω ο μεγάλος συνθέτης "... έχει κι η λάσπη ηδονή...". Τώρα εδώ έχουμε ένα τεχνικό πρόβλημα. Για όσους ελκύονται από τον ρόλο αυτό πρέπει να βρεθεί κάποιο θεατρικό κουστούμι στα μέτρα του ανθρώπινου σώματος ώστε να μπορούν να παίξουν στον Θίασο μας, θα ήταν μάλλον αστείο να κυκλοφορούν με μια μεγάλη στολή βδέλλας. Για να δούμε τι μπορεί να γίνει.

Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι, που λέτε, ονόμαζαν Θωθ τον θεό της Γνώσης και τον παρίσταναν με κεφάλι Ίβιδας, του ιερού του πουλιού. Εκτός όμως από την Ίβιδα ο Θωθ είχε και άλλο ένα τοτέμ, αυτό του κυνοκέφαλου πιθήκου. Υπάρχει μια ολόκληρη αποκρυφιστική παράδοση γύρω από το θέμα αλλά το μόνο που θα αναφέρω εδώ είναι το δίδαγμα ότι μπορείς να φτάσεις στη Γνώση πιθηκίζοντας τον θεό, μιμούμενος δηλαδή και αντιγράφοντας τις πράξεις και τις ενέργειες του, ακόμη και όταν δεν τις κατανοείς. Υπάρχουν λίγοι μόνο χαρισματικοί άνθρωποι που είναι σε επαφή με τον Θωθ και μπορούν να μεταφέρουν ατόφια την Γνώση στους συνανθρώπους τους. Και υπάρχουν κάποιοι άλλοι, λιγότερο προικισμένοι, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, που προσπαθούν να τους μιμηθούν, να αντιγράψουν κάποιες πλευρές τις ζωής τους, ελπίζοντας ότι κάποτε θα μπορέσουν κι οι ίδιοι να συντονιστούν με την Πηγή. Δεν υπάρχει τίποτε το μειωτικό σ' αυτό κατά τη γνώμη μου, απεναντίας είναι πολύ δύσκολο και πολύ τιμητικό να ανήκεις στους κυνοκέφαλους πιθήκους που απαρτίζουν την ακολουθία του θεού.

Τώρα, αν τα περί πιθηκισμού σάς σοκάρουν, θυμηθείτε ότι η αυτογνωσία αποτελεί αρετή πρωταρχικής σημασίας για όσους από εμάς θα ήθελαν να ξεφύγουν κάποτε και να διαβούν το Σύνορο προς την Μαγική Χωρά, αυτής που της δίνουμε χίλια ονόματα και που τραβά σαν μαγνήτης τα όνειρα μας. Η κατηγορία των παρασίτων για την οποία έκανα λόγο πιο πάνω απαρτίζεται κυρίως από αυτούς που είτε δεν μπορούν να είναι πίθηκοι του θεού της Γνώσης είτε θέλουν να αναγορεύσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους σε μικρούς θεούς, άξιους να σηκώνουν τη δάδα και να φωτίζουν τα πλήθη. Αφού λοιπόν η παρομοίαση τους με βδέλλες έχει μια δόση υπερβολής (και επιπλέον θα ήταν αδύνατο να τους βρούμε κάποιο ανάλογο θεατρικό κουστούμι) ας τους παρομοιάσουμε με μαϊμούδες. Ξέρετε τις διαφορές ενός πιθήκου και μιας μαϊμούς; Οι πρώτοι δεν έχουν ουρά ενώ οι δεύτερες έχουν, και μάλιστα μεγάλη. Οι πρώτοι δομούν εξαιρετικά σύνθετες και λειτουργικές κοινωνίες, ενώ οι δεύτερες διαβιούν σε χαλαρές αγέλες. Και αν είναι γεγονός πως μπορεί κανείς να διακρίνει συχνά μια σοφία ίση η και ανώτερη από την ανθρώπινη στα μάτια των πιθήκων, είναι επίσης γεγονός ότι στο βλέμμα της μαϊμούς μπορείς να διακρίνεις συνήθως την υστερία, τον φόβο, την απληστία, ενίοτε δε και κάποια μελαγχολία. Και, το κυριότερο, οι πίθηκοι μιλούν μόνο όταν έχουν κάτι να πουν, ενώ οι μαϊμούδες τσιρίζουν διαρκώς...

Όταν η Αμερική μπήκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Έντγκαρ Ράις Μπάρροους, ο δημιουργός του Ταρζάν, στρατεύθηκε στην Υπηρεσία Προπαγάνδας, και επιφορτίσθηκε με την σύνταξη κείμενων που στόχευαν στην εξύψωση του ηθικού των συμπατριωτών του. Σκέφτηκε λοιπόν να αποκαλεί τους Γιαπωνέζους πιθήκους, σε μια προσπάθεια να τους μειώσει, αλλά αμέσως άλλαξε γνώμη. Μήπως δεν ήταν οι πίθηκοι αυτοί που είχαν αναθρέψει τον Ταρζάν; Μήπως δεν τους είχε περιγράψει ήδη στα βιβλία του σαν γενναίους, νοήμονες, δυνατούς, ευαίσθητους, σαν πρωταγωνιστές του Μεγάλου Δάσους; Έτσι αποφάσισε να αποκαλεί τους Γιαπωνέζους μαϊμούδες.

Ας δεχτούμε σαν γεγονός το ότι κάθε πίθηκος έχει στην ιδιοσυγκρασία του και λίγη μαϊμού, όπως, αντίστοιχα, κάθε μαϊμού έχει κάτι από την ανωτερότητα του πιθήκου. Συμφωνώ ότι έτσι είναι, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο επιτυχημένος άνθρωπος–μαϊμού έχει οικειοθελώς καταπνίξει κάθε τι το γνήσιο και το δημιουργικό μέσα του. Είναι ένας χάρτινος άνθρωπος που δεν πιστεύει στον εαυτό του και έχει επιλέξει σαν τρόπο ζωής την υποκρισία. Θέλετε ένα παράδειγμα;

Υπάρχει ένα ανθρωπάριο που προσπαθεί να πλασαριστεί στην πιάτσα σαν δημοσιογράφος κι ερευνητής, αφού δεν μπόρεσε να κάνει κάτι καλύτερο στη ζωή του, όπως να γίνει βουλευτής η έστω γιατρός. Πρόσφατα λοιπόν έγραψε ένα άρθρο σε ένα «περιοδικό Έρευνας» του επίπεδου του, που έκανε το ντεμπούτο του. Τώρα βέβαια, για να γράψεις κάποιο αξιόλογο άρθρο πρέπει να στύψεις το μυαλό σου, αλλά τι γίνεται εάν δεν έχεις μυαλό να στύψεις; Αποφάσισε λοιπόν να ξεσηκώσει, αυτούσιο, το κύριο άρθρο του site που με φιλοξενεί και που καταπιάνεται με την λεγόμενη «Σπηλιά του Νταβέλη» στην Πεντέλη. Αυτούσιο είπα; Ε, όχι κι εντελώς αυτούσιο. Στο άρθρο μνημονευόταν ο Γιώργος Μπαλάνος, ο Έλληνας Ερευνητής με "Ε" κεφαλαίο, ο άνθρωπος που χάρη στο βιβλίο του, τα άρθρα του, τις εμφανίσεις στην τηλεόραση αλλά και στις έρευνες τριανταπέντε ετών έκανε γνωστή αυτή την ιστορία. Η αναφορά αυτή στον Γ. Μπαλάνο ενοχλούσε τον ερευνηταρά–μαϊμού και αποφάσισε να την σβήσει. Δεν χρειάζονται ονόματα, οι περισσότεροι ξέρετε ποιον εννοώ, έτσι συμβολικά μπορούμε να αναφερόμαστε στον αντιγραφέα με το παρατσούκλι Ζίρο, όπως λέγεται το μηδενικό στα Αγγλικά. Και για να δείτε πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος στην προσπάθεια του να ανέβει με την μέθοδο του κισσού, ακούστε να δείτε ποια είναι η συνέχεια. Ο εν λόγω Ζίρος, ο οποίος έχει αντιγράψει και στο παρελθόν ολόκληρα κατεβατά κι από άλλους αρθρογράφους, στη συγκεκριμένη περίπτωση έπεσε έξω στους υπολογισμούς του. Το παρόν site έχει μεγάλη επισκεψιμότητα, πολύ μεγαλύτερη από ό,τι είχε φανταστεί, κι έτσι πολύς κόσμος άρχισε να ρωτά πώς γίνεται κι εμφανίζεται με την υπογραφή του ένα άρθρο που υπάρχει ήδη στο Διαδίκτυο ενάμισι χρόνο πριν την έκδοση της φυλλάδας της οποίας ήταν συνεργάτης. Παγιδευμένος ο μαϊμουδάνθρωπος, άφησε να εννοηθεί ότι είναι ο ίδιος ο Iranon!! Το διανοείστε αυτό; Κάποτε κι αυτός, δεν μπορεί, θα ήταν ένα παιδί με όμορφα όνειρα, με πίστη στο μέλλον του, με ιδανικά. Κάποτε, πολύ παλιά, θα το έχεις πια ξεχάσει, κύριε Ζίρο... Κάθε άνθρωπος έχει το Αγαθό μέσα του, το Αγαθό που αναγουλιάζει από την μπόχα της κατάπτωσης στο ρόλο του παρασίτου. Τι υπάρχει τώρα πια μέσα σ' αυτόν τον άνθρωπο; Πόσο πηχτά είναι τα σκοτάδια που του πλακώνουν την ψυχή; Δεν μπορεί κανείς παρά να αισθανθεί απέραντο αποτροπιασμό για τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά το σύμπαν δεν γνωρίζει από οίκτο, είναι καταδικασμένος να διαβάσει ετούτες τις γραμμές και, άσχετα τα πόσα ψέματα αραδιάζει στους βλάκες που τον διαβάζουν, ο ίδιος γνωρίζει την αλήθεια. Μπορεί να ελπίζει ότι θα μπορέσει κάποτε να ξεχάσει αυτά που γράφω, αλλά από το υποσυνείδητο του δεν θα σβηστούν ποτέ, έτσι δεν είναι κύριε Ζίρο; Αλλά αρκετά ασχοληθήκαμε με την περίπτωση σου.

Παρά την δηλωμένη προκατάληψη μου κατά αυτών που έχουν επιλέξει σαν στάση ζωής να μαϊμουδίζουν τους πραγματικούς ανθρώπους, πιστεύω ότι εσείς θα πρέπει να κάνετε την δική σας επιλογή, ανεπηρέαστοι από την άποψη μου. Στο κάτω–κάτω, με λίγη τύχη, τα ευρώ πέφτουν και μπορεί και να μαζέψετε γύρω σας κάμποσους από το αυτοαποκαλούμενο «Κοινό με ανησυχίες», αρκετούς ώστε να καμαρώνετε ανάμεσα τους ότι «μπορέσατε κι εσείς να γίνετε κάποιοι (ή κάποιες)». Μπορεί να είστε φαιδροί μέσα στην επιτηδευμένη σοβαροφάνεια σας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα φτάσετε την φαιδρότητα αυτών που σας παίρνουν στα σοβαρά.

Αυτοί λοιπόν είναι οι κυριότεροι ρόλοι, ο καθένας με τα παρακλάδια του και τις διαβαθμίσεις του. Άσχετα με το πώς παρουσίασα το θέμα, δεν καλείστε να επιλέξετε κάποιον από αυτούς ή (τάχα...) να τους απορρίψετε όλους, όχι. Καλείστε να συνειδητοποιήσετε ποιον ρόλο παίζετε ήδη. Αυτοί και μόνο από εμάς που έχουν το θάρρος να πάνε να σταθούν μπροστά από τους καθρέπτες που έχουμε καταχωνιάσει στο υπόγειο, αυτοί και μόνο που θα ψιθυρίσουν την πικρή αλήθεια στον εαυτό τους, μπορούν να διατηρούν κάποιες ελπίδες ότι θα μπορέσουν κάποτε να εγκαταλείψουν τον Θίασο μας για κάτι καλύτερο. Για αυτούς τους ελάχιστους μένουν να ειπωθούν κάποια ακόμη πράγματα.

Τι κάνει λοιπόν κανείς άμα θέλει να ξεφύγει από το στημένο και αδιέξοδο παιχνίδι του Θιάσου; Τα πράγματα δεν μπορεί να είναι τόσο άσχημα όσο στον σκοτεινό τελευταίο στίχο του τραγουδιού των Eagles,«Hotel California»: «You can check at any time you like, but you can never leave».

Αν θέλουμε λοιπόν να ξεφύγουμε πρέπει να ανακαλύψουμε τον πραγματικό εαυτό μας, και για να γίνει αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τον ρόλο που παίζουμε ήδη σε αυτόν τον Θίασο της συμφοράς που είναι η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, να δούμε στον καθρέπτη της αυτογνωσίας τη μάσκα που φοράμε ή που προσπαθούμε να φορέσουμε. Είναι δυστυχώς απαραίτητο να κατέβουμε στο υπόγειο, να καθαρίσουμε τους καθρέπτες από τη σκόνη και να ανοίξουμε το φως. Θα μας πιάσει ίσως ναυτία και τάση για εμετό από το θέαμα που θα αντικρίσουμε αλλά εμείς θα πρέπει να κρατηθούμε και να μην την κοπανήσουμε τρέχοντας, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Ναι, αυτό το γελοίο, παραμορφωμένο υποκείμενο που μας κοιτά από τον καθρέπτη είμαστε εμείς. Εγώ κι εσείς.

Και, βέβαια, δεν αρκεί το ξεγύμνωμα. Όσο επώδυνο κι αν είναι, θα πρέπει να απαλλαγούμε οριστικά από τον εθισμό της μάσκας, ώστε να μπορέσουμε να κοιτάξουμε κατάματα Αυτό που υπάρχει κάτω από αυτή. Και μετά;

Θυμάστε την φανταστική ιστορία που αφηγήθηκα στην αρχή του κειμένου; Όπως έχω ήδη αναφέρει, σκοπός μου ήταν να καταδείξω όσο το δυνατόν πιο ανάγλυφα γίνεται, έστω και με κάποια δόση υπερβολής, ένα βασικό συμπέρασμα που βγήκε εμπειρικά από την πολυετή ήδη Έρευνα πάνω στα Οριακά Φαινόμενα, τα φαινόμενα δηλαδή που συμβαίνουν στα όρια της Πραγματικότητας μας, τα όρια που πρέπει να υπερβούμε αν θέλουμε να προχωρήσουμε κάποτε σε νέες, ανεξερεύνητες Γαίες. Το συμπέρασμα είναι πως ο βασικός παράγοντας που εμπόδισε την Έρευνα να τελεσφορήσει είμαστε εμείς οι ίδιοι, συγκεκριμένες πανίσχυρες δομές στο υποσυνείδητο αλλά και στην συνείδηση μας που μέχρι τώρα αγνοούσαμε και που τείνουν να απορρίψουν κάθε φαινόμενο που θα μπορούσε να ανατρέψει αμετάκλητα την υπαρξιακή «Μαύρη Τρυπά» που αντιλαμβανόμαστε όλοι μας σαν Πραγματικότητα, μια απόρριψη που συμβαίνει με πολλούς τρόπους και σε πολλά επίπεδα. Νομίζω μια πλήρης ανάλυση του θέματος θα ξέφευγε από τον σκοπό του κειμένου και δεν θα επεκταθώ πολύ, αρκούμενος σε μία πολύ συνοπτική αναφορά. Άλλωστε δεν γράφω εδώ τίποτα το πρωτότυπο, άλλοι τα έχουν πει ήδη και τα έχουν αναλύσει διεξοδικότατα.

Στην πιο δραστική τους μορφή οι απορριπτικές διαδικασίες εμποδίζουν πλήρως τα εξωτερικά αισθητηριακά ερεθίσματα, οπτικά, ακουστικά η οσφρητικά αλλά ακόμα και απτικά, από του να φτάσουν στην συνείδηση. Ακόμα όμως κι αν περάσει από αυτό το «κόσκινο» κάποια «απαγορευμένη» πληροφορία μπορεί στη συνέχεια να σβηστεί εντελώς από τη μνήμη ή, σε πιο ήπιες περιπτώσεις, να αλλοιωθεί στο έπακρο. Όλα αυτά μπορείτε να τα βρείτε στα βιβλία Νευρολογίας και Ψυχολογίας και δεν χρειάζεται να τα αναλύσω εδώ. Έχω μόνο να θέσω μια ερώτηση. Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει τι θα φτάσει και τι όχι στη συνείδηση; Μη μου λέτε για «Δικτυωτούς Σχηματισμούς» ή αλλά όργανα του νευρικού μας ιστού. Θέλω να ξέρω πού ζει αυτός ο «κάποιος» που προγραμματίζει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και τι σκοπούς εξυπηρετεί. Είναι άραγε η συνείδηση στο επίκεντρο της Ανθρώπινης Ύπαρξης ή μήπως όχι;

Δεν υπάρχουν απαντήσεις, όπως δεν υπάρχει απάντηση και στο γιατί δεν μας απασχολούν στο έπακρο τέτοια ζωτικής σημασίας θέματα. Γιατί αναλώνουμε τις ζωές μας με αυτά που οι ίδιοι παραδεχόμαστε ότι είναι μηδαμινά και άνευ σημασίας; Και πάλι δεν υπάρχει απάντηση. Φαίνεται ότι υπάρχουν περιορισμοί που ξεπερνούν την ατομική μας υπόσταση και αφορούν την Ανθρωπότητα σαν είδος. Εγώ όμως θέλω να επικεντρωθώ σε κάποιου άλλου είδους εμπόδια που αντιμετωπίζει ο κάθε επίδοξος Ερευνητής του Αγνώστου, και γράφω το «Ερευνητής» με κεφαλαίο «Ε» για να τον αντιδιαστείλω, σαν έννοια, με όλους αυτούς τους γιαλαντζί χαζοχαρούμενους στην καλύτερη περίπτωση, η και απατεωνίσκους της πεντάρας στη χειρότερη, που περιέγραψα παραπάνω.

Όλοι μας ασχολούμαστε με το ένα η το άλλο θέμα έχοντας σαν γνώμονα τις ανάγκες μας, και οι ανάγκες μας είναι συχνά αυτό που λέμε «ταπεινές». Όλοι μας κολακευόμαστε να πιστεύουμε ότι διακατεχόμαστε από υψηλά οράματα και ιδανικά αλλά συχνά ασχολούμαστε με ένα χόμπι μόνο και μόνο για να βρούμε παρέα η και ερωτικό σύντροφο η, απλώς, για να μπορούμε να φαντασιωνόμαστε ότι κάνουμε κάτι το πολύ σημαντικό και να προσδίδουμε έτσι κάποια σπουδαιότητα στην αφεντιά μας. Κατανοητό, δε λέω, αλλά μόνο μέχρι κάποιου σημείου. Η Έρευνα είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει, είναι μία απόπειρα να ξεφύγουμε από το θανατηφόρο αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει σαν είδος και έτσι να μπορέσουμε να αναπτυχθούμε σε ένα νέο περιβάλλον, πολύ πιο πλατύ και ενδιαφέρον από αυτό που μας επιβάλλουν τα στενά όρια της γήινης ζωής μας. Δεν ξέρω αν αυτά που γράφω αποτελούν για σας ένα είδος λογοτεχνικής υπερβολής, σε αυτή την περίπτωση νομίζω ότι πρέπει, έστω και καθυστερημένα, να σταματήσετε την ανάγνωση μιας και πρέπει να δεχτείτε σα δεδομένο ότι εγώ κυριολεκτώ. Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να σιγουρευτούμε για τα κίνητρα που μας ωθούν να καταπιαστούμε με το Άγνωστο. Οι Ερευνητές, βλέπετε, δεν επιδιώκουν να γεμίσουν τις άδειες ζωές τους – ή και τις άδειες τσέπες τους. Ωραία, και τώρα που το έκανα σαφές, ας πάμε παρακάτω.

Έχοντας λοιπόν ξεπεράσει αυτό το πρώτο στάδιο αυτογνωσίας ερχόμαστε πλέον αντιμέτωποι με τα προβλήματα που μας θέτει η ίδια η φύση μας, δηλαδή όλες εκείνες τις αυτοεπιβαλλόμενες αμνησίες, τις αγνωσίες και όλους γενικά τους ψυχαναγκασμούς που μας εμποδίζουν να γνωρίσουμε την πραγματική όψη του Κόσμου που μας περιβάλλει. Τι κάνουμε γι' αυτό; Τίποτα, κι αυτό για δυο λόγους. Πρώτον γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, τουλάχιστον στην αρχή, και δεύτερον γιατί οι φραγμοί αυτοί αποτελούν σχεδόν σίγουρα μορφές άμυνας, και δεν θέλουμε να μάθουμε τι θα συμβεί αν οι άμυνες αυτές καταρρεύσουν. Αποδεχόμαστε τους περιορισμούς που μας θέτει η ανθρώπινη φύση μας, δεν είναι άλλωστε αυτοί που έχουν αποδιοργανώσει την Έρευνα σε παγκόσμιο επίπεδο. Από τη στιγμή που θα τους συνειδητοποιήσουμε και θα τους κατανοήσουμε μπορούμε να προχωρήσουμε, λαμβάνοντας τους πάντα υπόψιν, εάν δεν μας μπλοκάρουν τα προβλήματα προσωπικής ανωριμότητας στα οποία αναφέρθηκα ήδη. Ας τα δούμε για μια τελευταία φορά, πριν επιχειρήσουμε να πάμε παραπέρα...

Πρώτα πρέπει να καταλάβουμε ότι η Έρευνα δεν είναι παιχνίδι, είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση, διαθέσιμη για έξυπνους, δυναμικούς και ικανούς ανθρώπους μόνο.

Δεύτερο, ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι με το θέμα ανακατεύονται πολλοί ακατάλληλοι και αποτυχημένοι άνθρωποι, με σημαντικότερο κίνητρο την αυτοεπιβεβαίωση. Πολλές φορές λένε ψέματα και μπορούν να γίνουν πειστικοί επειδή ο πρώτος που παραμυθιάζουν είναι ο ίδιος ο εαυτός τους, κατορθώνοντας έτσι να πιστεύουν και να ζουν τα παραμύθια τους, σε επίπεδο που φτάνει μέχρι την παράνοια.

Τρίτον, από τον «χώρο» δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα καθ' επάγγελμα παράσιτα, που πιστεύουν μόνο στο χρήμα και τη δύναμη που δίνει η δημοσιότητα. Σαν επαγγελματίες που είναι, κάνουν συχνά αρκετά καλή δουλειά. Κάθε ένας από εμάς που επιθυμεί να προχωρήσει πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει αμέσως τους απατεώνες ώστε να μην πέφτει θύμα τους. Εάν δεν τα καταφέρουμε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Τέταρτον και πολύ σημαντικό. Η Έρευνα, στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν εξασφαλίζει ούτε κοινωνική καταξίωση ούτε αποτελεί μέθοδο βιοπορισμού, πόσο μάλλον πλουτισμού... Σ' αυτό το σημείο την έχουν πατήσει πάρα πολλοί. Ξεκίνησαν σε μικρή ηλικία και με μπόλικο ενθουσιασμό, αμελώντας άλλους τομείς της ζωής τους και πιστεύοντας ότι σύντομα θα ανακάλυπταν αρκετά ώστε να μπορέσουν να παρακάμψουν τους περιορισμούς των πολλών, ανταλλάσσοντας κατά κάποιο τρόπο τις γνώσεις τους με κοινωνική καταξίωση και προκοπή. Αμ δε! Απογοητεύτηκαν οικτρά. Αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα. Μην ελπίζετε να καταξιωθείτε κάνοντας αποκαλύψεις, γράφοντας άρθρα κλπ. Για να έχετε πιθανότητες επιτυχίας σ' αυτόν τον τομέα θα πρέπει να διολισθήσετε προς την κατηγορία των «επαγγελματιών» που λέγαμε προηγουμένως, και πάλι όμως με αμφίβολα αποτελέσματα. Και βέβαια θα πρέπει τότε να ξεχάσετε την ουσία της Έρευνας, όπως τόσοι και τόσοι τέως ερευνητές. Η Έρευνα, όπως κι ο Έρωτας, είναι μία αξία αυτοδικαιούμενη. Αν ποτέ καταφέρουμε να φτάσουμε πραγματικά ψηλά θα έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε άμεσα τη ζωή στα χεριά μας, δίχως να έχουμε την ανάγκη κανενός θαυμαστή και υποστηρικτή. Εκεί πρέπει να στοχεύουμε, όχι στο να γράψουμε ένα ακόμα μέτριο βιβλίο ανάμεσα στα αμέτρητα αλλά ή να μας δείξουν για λίγο στο «γυαλί» παρέα με ψωνάρες και μαϊντανούς, για να μην πω ανισόρροπους. Comprente?

Και πέμπτον θα πρέπει να πάψουμε να είμαστε απλοϊκοί. Πολλοί πιστεύουν ακράδαντα ότι αρκεί να δημοσιοποιηθούν κάποιες σοβαρές περιπτώσεις για να δεχτεί η Ανθρωπότητα την πραγματικότητα των Οριακών Φαινόμενων. Οποία αφέλεια! Πέστε μου, όλα αυτά τα χρόνια, όλους τους αιώνες από την αυγή του Πολιτισμού καταλήξαμε πουθενά σχετικά με τα μεγάλα υπαρξιακά μας ερωτήματα; Καταλήξαμε μήπως τελεσίδικα για το αν υπάρχει Θεός ή ζωή μετά θάνατο, Εξωγήινοι επισκέπτες, πύλες προς άλλες πραγματικότητες, πνεύματα, υπερφυσικά φαινόμενα, τηλεπάθεια κλπ., κλπ.; Ου. Και πιστεύουμε πως η όποια περίπτωση μπορεί να το αλλάξει αυτή την πραγματικότητα; Για αυτό ξεκίνησα με την υποθετική εμφάνιση ενός εξόφθαλμα μη ανθρώπινου σκάφους στην Αθήνα, μέρα μεσημέρι και από εκατοντάδες μάρτυρες. Το πιστεύετε η όχι, ούτε και τότε θα άλλαζε τίποτα, όπως είπα φροντίζουν συγκεκριμένοι μηχανισμοί για αυτό, ψυχολογικοί και κοινωνικοί. Έχουν υπάρξει άλλωστε πάμπολλες ανάλογες θεάσεις.

Και έτσι φτάσαμε στο πιο δύσκολο σημείο. Μέχρι τώρα προχωρήσαμε αφορίζοντας (μη εκείνο, όχι το άλλο, προσοχή στο τρίτο...), τώρα θα πρέπει να ορίσουμε το τι πρέπει να γίνει, μέσα στα πλαίσια του εφικτού. Δώσε βάση κύριε Ζίρο για να μπορέσεις να γράψεις μελλοντικά και κανένα άλλο αρθράκι.

Ο Ερευνητής που έχω εγώ στο μυαλό μου διαβάζει πολύ. Όχι περιλήψεις περιλήψεων, καρυκευμένες με μπόλικη φαντασιοπληξία, αλλά μελέτες Επιστημόνων και καταξιωμένων Ερευνητών, ονομάτων όπως ο John Keel, ο Ivan Sanderson, ο Charles Fort, ή ο Jack Vallee. Διαβάζει Ιατρική, Βιολογία, Γεωλογία, Φυσική, Ψυχολογία αλλά και βιβλία για την Ιστορία της Τέχνης και την Οικονομία. Διαβάζει πολύ Επιστημονική Φαντασία, Λογοτεχνία του Υπερφυσικού, Φάνταζι αλλά και τα μεγάλα, αθάνατα αριστουργήματα της Κλασσικής Λογοτεχνίας. Δεν παραλείπει την Αρχαιολογία, την Ιστορία αλλά ενημερώνεται και για τα μεγάλα προβλήματα του καιρού μας. Ο άνθρωπος μας δεν σνομπάρει κανένα πολιτιστικό ρεύμα και μελετά τους συνανθρώπους του όπως και τον εαυτό του. Μένει για μεγάλα διαστήματα μόνος του και δεν μιλά πολύ. Του αρέσει η ησυχία.

Ναι, χρειάζεται παρά πολύ διάβασμα, και δεν εννοώ βέβαια τα ευτελή βιβλία με τις «μεγάλες αποκαλύψεις» που αποτελούνται από αναμασήματα άλλων αναμασημάτων, αλλά πάντως το διάβασμα από μόνο του δεν αρκεί. Πρέπει και να τολμήσουμε να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και, παράλληλα με την θεωρητική κατάρτιση, πρέπει να κάνουμε την «πρακτική» μας.

Υπάρχουν πάμπολλοι δρόμοι για να επιτύχουμε την αυτοβελτίωση, όπως η Γιόγκα, οι Πολεμικές Τέχνες, το Τάι Τσι και όλες γενικά οι παραδοσιακές μέθοδοι που ενεργοποιούν το υποσυνείδητο και τα ένστικτα. Παράλληλα θεωρώ απαραίτητη και την επαφή με την Φύση που προσφέρουν το σκι, η ορειβασία, η αναρρίχηση σε βράχο, οι καταδύσεις, η ιστιοσανίδα, ε, μην τα αναφέρω και όλα, αυτά τα σπορ τέλος πάντων που από τη μία προάγουν την νευρομυϊκή συνεργασία, την αντοχή σε αντίξοες συνθήκες, την φυσική κατάσταση, την επιβολή στο αίσθημα του πανικού και του πόνου, και από την άλλη μας ανοίγουν ένα μικρό παράθυρο στον μουντό τοίχο της μίζερης καθημερινότητας μας, ένα παράθυρο που βλέπει προς το Σύμπαν.

Κάποιοι επιθυμούν απλώς και μόνο να πληροφορηθούν, μα κάποιοι άλλοι από μας δεν αρκούνται μόνο σε αυτό. Θέλουν να γνωρίσουν και να εφαρμόσουν στην πράξη τα διδάγματα της Έρευνας, της δικής τους και των άλλων. Αν ανήκετε στους δεύτερους δεν μπορείτε να παραμελήσετε το σώμα σας και να αναλώνεστε σε ατέρμονες συζητήσεις που δεν καταλήγουν πουθενά, ισόβια μέλη του θιάσου του παράλογου... Αλλά ούτε κι αυτό αρκεί.

Πρέπει, είναι απαραίτητο, να δούμε τον Κόσμο με άλλα μάτια. Σας θυμίζει τίποτε αυτή η έκφραση; Μα ναι, την έχει χρησιμοποιήσει κατά κόρον ο Γιώργος Μπαλάνος ή, μάλλον, όπως ο ίδιος αρέσκεται να δηλώνει, το Locus 7, και την χρησιμοποιώ εδώ γιατί εκφράζει με σαφήνεια αυτό ακριβώς που θέλω να πω. Ακούγεται και είναι απλό και, για αυτόν ακριβώς τον λόγο, είναι πολύ δύσκολο. Ναι, τον Κόσμο: Το σώμα σας, το αστικό περιβάλλον, τα σπουργίτια που πετούν έξω από το παράθυρο σας, τα σύννεφα στον ουρανό και τον άνεμο που τα ταξιδεύει. Τα όνειρα που βλέπετε, τις ειδήσεις που διαβάζετε στην εφημερίδα ή ακούτε στο ραδιόφωνο, τους ήχους και τις μυρωδιές, όλα, όλα, όλα. Με άλλα μάτια. Αλλά τι είναι τα «άλλα μάτια»; Ε, μην περιμένετε ευκολονόητους ορισμούς για κάτι τέτοιες έννοιες, τη στιγμή που δυσκολεύομαι τόσο πολύ να τις κατανοήσω κι ο ίδιος. Τα δυσκόλως εννοούμενα παραλείπονται επίσης, αλλά ας μην απογοητευόμαστε. Η Γνώση έρχεται σταδιακά, και με πολύ προσπάθεια.

Έτσι λοιπόν, αντί να προσπαθείτε να αποκρυπτογραφήσετε το πλήρες νόημα αυτού του κειμένου , διαβάστε ένα κάλο διήγημα Επιστημονικής Φαντασίας ακούγοντας τη μουσική που προτιμάτε. Πιείτε ένα ποτήρι κρασί η ουίσκι και αφήστε τον εαυτό σας να πιστέψει στην Μεγάλη Περιπέτεια, στην υπόσχεση που υπαινίσσεται ο απογευματινός ουρανός, βαμμένος όπως είναι στα χρώματα του δειλινού, σε όλα αυτά τα θαυμαστά για τα οποία σιγοψιθυρίζει καμιά φορά ο άνεμος και που καραδοκούν εκεί έξω, μακριά από τους ασφυκτικά μικρούς χώρους και χρόνους της καθημερινότητας μας, τους γεμάτους με τις φλυαρίες, τις βλακείες και τα ψέματα που μας ταΐζουν τόσο καιρό τώρα. Αν το κάνετε, αντί να αρκείστε απλώς να το διαβάζετε, θα έχετε πάρει μια ιδέα για το τι σημαίνει η έκφραση «με άλλα μάτια». Το αν θα επιτύχει κανείς ή θα μείνει με την παρηγοριά των δήθεν αποκαλύψεων «για λίγους», εξαρτάται από το πόσο κυριολεκτικά θα δεχτεί αλλά και με πόση επιμονή θα κυνηγήσει την δυνατότητα μετάβασης σε μια απειρία άλλων Κόσμων, το όραμα των οποίων στοιχειώνει κάποιες νύχτες τα όνειρα μας.

-------------------

Τελειώνοντας πια αυτό το κείμενο, θα φέρω ο ίδιος μια αντίρρηση στα γραφόμενα μου: Ωραία όλα αυτά, αλλά, κι αν ακόμα παραδεχτούμε ότι έχω εκατό τοις εκατό δίκιο, δεν έχω πει και τίποτα καινούριο. Είναι καλό να διαβάζεις χιλιάδες βιβλία, τα περισσότερα αμετάφραστα από τα αγγλικά, να κανείς Γιόγκα, Κουνγκ Φου, ορειβασία κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, να ερευνάς όσο μπορείς περισσότερο, αλλά ποιος έχει τον χρόνο; Και πάλι, αν υποθέσουμε ότι βρίσκει κανείς χρόνο να τα κάνει όλα, μπορεί έτσι να βρει τις απαντήσεις που γυρεύει μέσα στα στενά όρια της ανθρώπινης ζωής;

Ασφαλώς όχι. Αλλά τότε τι νέο έχω να προτείνω; Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μήπως τελικά ο Θίασος μας είναι, έτσι κι αλλιώς, η μονή λύση;

Α, μάλιστα, φτάσαμε επιτέλους στο ζουμί.

Υπάρχει μία διάχυτη αντίληψη πως όταν προσπαθεί κάποιος να πετύχει ένα στόχο με όλες του τις δυνάμεις πολύ συχνά τα καταφέρνει ακόμα κι όταν αρχικά δεν διαφαινόταν καμία πιθανότητα επιτυχίας. Αυτό που λένε πολλοί, ότι "το Σύμπαν τα φέρνει έτσι ώστε να επιτύχουμε τους στόχους μας, αρκεί να τους επιδιώκουμε με όλη μας την δύναμη" πόσο κυριολεκτικό είναι; Δυσκολεύομαι πολύ να εκφράσω αυτά που θέλω χωρίς να καταφύγω σε κοινοτυπίες και γενικολογίες, αλλά θα προσπαθήσω να δώσω την δική μου απάντηση, αφού πρώτα συμφωνήσουμε στον ακριβή ορισμό κάποιων εννοιών που όλοι τις έχουμε ψωμοτύρι αλλά η καθημερινή τους χρήση δεν συνοδεύεται και από την απαιτούμενη ακρίβεια, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τη λέξη «Σύμπαν». Υπάρχουν πάρα πολλά μοντέλα–ορισμοί για το τι εκφράζει αυτή η λέξη, όλοι τους ανεπαρκείς και αυτοαναιρούμενοι, όπως είναι φυσικό. Εγώ θα χρησιμοποιήσω τον λιγότερο περιοριστικό ορισμό που μπορώ να σκεφτώ, σαν μια γέφυρα κοινής συνεννόησης μεταξύ μας: Το μοντέλο του "Κοσμικού Δικτύου", έναν όρο παρμένο επίσης από τα άρθρα του Γιώργου Μπαλάνου, όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι. Τον δανείζομαι επειδή τον βρίσκω εξαιρετικά περιεκτικό, αφού περιγράφει/απεικονίζει άριστα αυτό το Σύνολο που αντιλαμβανόμαστε σαν το υπόβαθρο της ύπαρξης μας, σαν το μεγάλο "Έκτος Ημών" που το νιώθουμε να αρχίζει εκεί που τελειώνει το "Εγώ" μας, έστω κι αν γνωρίζουμε ότι συμπεριλαμβάνει κι εμάς τους ίδιους, το σώμα μας και το πνεύμα μας, ακόμα και την ψυχή μας. Είναι η Λέξη που εμπεριέχει όλες τις άλλες λέξεις, εξ ορισμού χωρίς όρια και ιδιότητες. Είμαι σίγουρος πως πολλοί από εσάς είστε εξοικειωμένοι με το «Κοσμικό Δίκτυο» μέσα από τα άρθρα και τα βιβλία του Γ. Μπαλάνου και έτσι θα καταλάβετε καλύτερα αυτά που θέλω να πω, κι αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος που καταφεύγω σ' αυτή την περιγραφή. Τι είναι λοιπόν αυτό το Κοσμικό Δίκτυο; Όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι, σαν περιγραφή, κάτι το απλό: Ας φανταστούμε όλα τα σωματίδια, απλά και σύνθετα, και το σύνολο των δυνάμεων που τα ενώνουν η τα χωρίζουν. Απεικονίστε το στο μυαλό σας σαν ένα άπειρο αριθμό από σωματίδια υλοενέργειας, φωτεινά η σκοτεινά, ενωμένα με αμέτρητες μυριάδες γραμμές, να πάλλονται και να μετακινούνται διαρκώς και θα έχετε ήδη πάρει μια πρώτη γεύση του Κοσμικού Δικτύου, όπως το εννοώ εδώ. Αν θέλετε έναν πιο αληθινό ορισμό φανταστείτε τα σημεία να έχουν ένδεκα διαστάσεις και τις γραμμές που τα ενώνουν να έχουν τουλάχιστον τέσσερεις, αλλά είπαμε να δώσουμε έναν απλό ορισμό για κοινή κατανόηση, όχι να μπλέξουμε με τοπολογικούς ορούς που δεν προσφέρονται για κανενός είδους απεικόνιση, πέραν της μαθηματικής. Για να γίνει όμως πιο πλήρης η εικόνα θα πρέπει να διευκρινίσω δύο πολύ σημαντικά σημεία, πριν προχωρήσουμε παραπέρα.

Η επικρατούσα θεωρία για την «αρχή» του «Σύμπαντος» είναι, όπως θα γνωρίζετε, η θεωρία του Big Bang. Βάζω τις λέξεις «Σύμπαν» και «αρχή» σε εισαγωγικά γιατί θεωρώ άκρως γελοίο να μιλάμε για αρχή όταν αναφερόμαστε στο Σύμπαν, άσε που η θεωρία αυτή μπάζει πλέον από παντού, και αδιαφορώ παντελώς για τους τυχόν Νομπελούχους και άλλους μεγαλοπιασμένους που δεν θα καταδεχόταν κάτι παραπάνω από ένα ειρωνικό χαμόγελο σαν απάντηση στις αντιρρήσεις μου. Την πηγή της αδιαφορίας μου αυτής θα την αναλύσω πιο κάτω, έμμεσα, αλλά σκοπός μου εδώ δεν είναι να κουβεντιάσουμε για κοσμολογικές θεωρίες μα για τρόπους να υπερβούμε τα όρια μας και να διεκδικήσουμε μια νέα, αφάνταστα πληρέστερη σχέση με τον εαυτό μας και τον Κόσμο. Ξαναγυρνάμε λοιπόν στην θεωρία του Κοσμικού Αυγού η της Μεγάλης Έκρηξης, επί το ελληνικότερον. Τώρα, για να είμαστε δίκαιοι με τους επιστήμονες, οι άνθρωποι αυτοί δεν αραδιάζουν θεωρίες από το πρωί ίσαμε το βράδυ, έτσι, ανεξέλεγκτα, αλλά τις αποδεικνύουν κιόλας, πριν να γίνουν ευρύτερα αποδέκτες. Και σε κοσμολογικά μοντέλα οι αποδείξεις δίνονται κυρίως με μαθηματικό τρόπο, με εξισώσεις βασισμένες στους ήδη γνωστούς νομούς της Φυσικής. Επεξεργαζόμενοι λοιπόν την θεωρία τους οι ενδιαφερόμενοι επιστήμονες, κατέληξαν ότι τους χρειάζονταν παραπάνω από τέσσερεις διαστάσεις για να περιγράψουν την Δημιουργία και, συγκεκριμένα, τουλάχιστον ένδεκα συνολικά, έτσι τουλάχιστον λένε οι πηγές μου. Ίσως να κάνω λάθος σχετικά με τον αριθμό αλλά δεν έχει σημασία, όλα αναιρούνται και επαναπροσδιορίζονται κάθε λίγο και λιγάκι. Ναι, αλλά ο Κόσμος, όπως τον ξέρουμε, έχει μόνο τρεις συν μια διαστάσεις, κι έτσι προκύπτει το ερώτημα του τι έγιναν οι υπόλοιπες. Η θεωρία λέει ότι "κατέρρευσαν" σχεδόν αμέσως μόλις ξεκίνησε η διαστολή του "Αυγού" και η ενεργεία του Συστήματος άρχισε να μειώνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Και τι σημαίνει αυτό; Με αρκετή υπεραπλούστευση θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι διαστάσεις "διπλώθηκαν" στο "εσωτερικό" του Χωροχρόνου και έτσι δεν διαχωρίζουν αλλά ενώνουν όλα τα συμβάντα, όλα τα φωτόνια, όλα τα σωματίδια του Σύμπαντος σε μια άχωρη και άχρονη κατάσταση, ένα αδιανόητο Εδώ και Τώρα. Ίσως να μου προσάψει κάποιος ότι δεν έχω κατανοήσει σε βάθος τα επιστημονικά δεδομένα (λες και τα έχει κατανοήσει κανείς...) αλλά ούτε κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία. Έκανα αυτή την ανάλυση απλώς και μόνο για να στηρίξω "επιστημονικά" την πανανθρώπινη βεβαιότητα ότι υπάρχει μία Κατάσταση όπου τα πάντα συνδέονται σε μία ενότητα. Έτσι κι αλλιώς έχει ήδη πιστοποιηθεί και πειραματικά η δυνατότητα αχρονικής μετάδοσης όχι μόνο πληροφοριών αλλά και ποσοτήτων υλοενέργειας, κάνοντας χρήση ακριβώς αυτών των κρυμμένων διαστάσεων. Για να ξαναγυρίσουμε λοιπόν στο μοντέλο του Κοσμικού Δικτύου, κάθε αλλαγή στα μέρη του διαδίδεται μεν με συγκεκριμένες ταχύτητες προς τα γειτονικά μέρη αλλά και αλλάζει ακαριαία το σύνολο του Δικτύου. Θα λέγαμε λοιπόν ότι το Σύμπαν είναι ένα Gestalt (περισσότερες πληροφορίες γι' αυτό στα λεξικά, παρακαλώ).

Το δεύτερο σημείο που θέλω να διευκρινίσω είναι ο κατ' ανάγκη περιορισμός της έννοιας του Κοσμικού Δικτύου στα πλαίσια των αντιληπτικών δυνατοτήτων του σύγχρονου ανθρώπου. Έτσι, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, αφού απεικονίσουμε στο νου μας σωματίδια ύλης και κύματα ενεργείας η και κύματα ύλης και σωματίδια ενεργείας να αλληλεπιδρούν με τις τέσσερεις πρωταρχικές δυνάμεις, την ηλεκτρομαγνητική δύναμη, την βαρύτητα την ισχυρή και την ασθενή πυρηνική δύναμη, ας φανταστούμε το σύνολο αυτό να αποτελεί μέρος ενός απερίγραπτου και αδιανόητου Συνόλου με διαστάσεις, ενέργειες και μορφές που ξεφεύγουν εντελώς όχι μόνο από τις σημερινές μας γνώσεις αλλά και από κάθε δυνατότητα να γίνουν αντιληπτές από το ανθρώπινο μυαλό, μια κατάσταση που απέχει ένα μόνο βήμα από την τελική απεικόνιση, αυτή του Κενού.

Ας δεχτούμε λοιπόν προσωρινά αυτή την πολύ γενική, σχεδόν αφαιρετική, φυσική\φιλοσοφική θεώρηση του Σύμπαντος: Μία Κατάσταση δηλαδή χωρίς όρια, όπου κάθε αλλαγή στα μέρη επιδρά χωρίς χρονική υστέρηση στο σύνολο. Μία προσωρινή μόνο θεώρηση, το τονίζω αυτό, χρήσιμη σε μας μόνο για ορισμένο χρονικό διάστημα, σαν εφαλτήριο για τα πρώτα πραγματικά βήματα του ανθρώπου, η μάλλον, του όντος που θα διαδεχθεί τον άνθρωπο, πέρα από τη Γη. Ωραία λοιπόν, υπάρχει το απέραντο κι ακατανόητο Σύμπαν, κι ένα απειροελάχιστο μέρος του είναι και ο πλανήτης μας, κι ένα πολύ μικρό μέρος του πλανήτη είναι και το δωμάτιο όπου βρισκόσαστε τώρα, καθώς και η ταπεινή σας ύπαρξη, εσείς ο ίδιος. Μικρό μέρος; Μα είδαμε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αφού το σύνολο επηρεάζει τα μέρη και τα μέρη το σύνολο –ακαριαία, έτσι;– πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε διαχωρισμούς, πέρα από τις αναγκαίες γλωσσικές συμβάσεις, για χάρη της συνεννόησης. Είμαστε λοιπόν εντεταγμένοι σε ένα άπειρο σύνολο δυνάμεων και αλληλεπιδράσεων, μόνο που, δυστυχώς, δεν έχουμε μάθει να εκμεταλλευόμαστε το γεγονός, να χρησιμοποιούμε δηλαδή το Δίκτυο για να αντλούμε πληροφορίες και ενέργεια αλλά και, μην το ξεχνάμε αυτό, να διδασκόμαστε και να ωριμάζουμε μέσα σε αυτό. Αν λοιπόν έχουμε φιλοδοξίες για πετάγματα σε εξωγήινους ουρανούς, καιρός να βελτιώσουμε την κατάσταση. Πώς; Ήδη είδαμε κάποιους συμβατικούς τρόπους, όπως τα σπορ που αυξάνουν τις αντοχές μας στην καταπόνηση και τον φόβο, καθώς και τις διάφορες τεχνικές επαφής με το ασυνείδητο μέρος του εαυτού μας και προς το Μυστήριο που μας περιβάλλει. Είδαμε επίσης ότι, στα πλαίσια των λίγων δεκαετιών που έχει ο άνθρωπος στην διάθεση του, αυτά δεν είναι αρκετά...

Ας επιστρέψουμε στον ορισμό του Κοσμικού Δικτύου. Θυμάστε που είπαμε ότι πάλλεται, κινείται; Η κίνηση αυτή, που είναι σύμφυτη με το Δίκτυο και αντιπροσωπεύει τη Ζωή του, είναι το πλέον σημαντικό χαρακτηριστικό του. Εφόσον λοιπόν το τοπικό, Γήινο Δίκτυο πάλλεται με κάποιο συγκεκριμένο ρυθμό και κινείται προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση, τίθεται το ερώτημα του ρυθμού και της κίνησης του δικού μας, προσωπικού δικτύου. Είναι σε παρόμοια συχνότητα, σε αρμονία, με την κίνηση του Κόσμου μας; Αν ναι, τότε μας παρέχεται η δυνατότητα να αντλήσουμε απεριόριστη ενεργεία και πληροφορίες από το ευρύτερο Δίκτυο, μια δυνατότητα που θα αναλύσω αμέσως παρακάτω. Πριν όμως δούμε το πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό, έχουμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το τεράστιο "Αν". Και, πρώτα απ' όλα, τι σημαίνει να είμαστε σε συνήχηση με τις συμπαντικές δυνάμεις που μαίνονται –άλλοτε γαλήνια κι άλλοτε όχι– ολόγυρα μας; Σημαίνει πως κάθε μας "πιστεύω", και μιλώ φυσικά για τα πραγματικά, ριζωμένα μέσα μας "πιστεύω" και όχι τις εξιδανικευμένες ιδέες που μας αρέσει να διακηρύττουμε στον εαυτό μας, διαφοροποιεί την ιδιοσυχνότητα μας και τροποποιεί την κινητική κατάσταση που αντιπροσωπεύει η ύπαρξη μας. Πρώτα αποφασίζουμε να δεχτούμε κάτι σαν αληθινό με το συνειδητό μέρος του μυαλού μας, κατόπιν η εντύπωση αυτή, αν διαρκέσει στον χρόνο, "βυθίζεται" στο υποσυνείδητο μας και στο τέλος το "πιστεύω" γίνεται "σωματικό", ένα με το ψυχοσωματικό μας σύνολο, μέρος της συνολικής μας υπόστασης, της "κραδασμικότητας" μας, που θα έλεγαν και οι Θεοσοφιστές. Ενίοτε η σειρά αντιστρέφεται, όπως όταν ένα σωματικό σοκ η τραύμα αναδύεται στην επιφάνεια της συνείδησης "μεταφρασμένο" σαν ένα ή περισσότερα ακλόνητα "πιστεύω", σημασία πάντως έχει το γεγονός ότι οι προσωπικές πεποιθήσεις μας, μαζί με τις κληρονομικές μας καταβολές, καθορίζουν πλήρως το τι είμαστε και κατά πόσο εναρμονιζόμαστε ή όχι με τις δυνάμεις της Εξέλιξης που διαμορφώνουν το Κοσμικό Δίκτυο. Χρειάζεται άραγε να τονίσω πως το σύνηθες αποτέλεσμα της μετατροπής των βιωμάτων μας σε παγιωμένες και αμετάκλητες πεποιθήσεις είναι το μπλοκάρισμα και η εξασθένηση της κινητικής μας ενεργείας σε επίπεδα που ίσα–ίσα αρκούν για να μας εξασφαλίσουν μια στοιχειώδη επιβίωση; Κοιτάξτε γύρω σας (και σε κείνον τον καταχωνιασμένο τον καθρέπτη, επίσης). Η συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων μας, έχοντας επιτύχει την απολυτή ευτυχία της απόκτησης μιας μεγάλης επίπεδης τηλεόρασης, αφήνονται να καταρρεύσουν αργά και σταθερά μέσα σε μια γλυκεία χαύνωση, έχοντας γυρίσει οριστικά και αμετάκλητα την πλάτη προς το Σύμπαν και προς κάθε πιθανότητα να υπερβούν κάποτε την τωρινή τους κατάσταση. Δεν έχουν αρκετή ενέργεια για τίποτα περισσότερο από αυτό. Αρνούνται ακόμα και να προσπαθήσουν να υπερπηδήσουν το χαντάκι που τους χωρίζει από το επόμενο στάδιο της Εξέλιξης και να συνεχίσουν έτσι την προαιώνια εποποιία της Ζωής που δημιούργησε το ανθρώπινό γένος στο μακρινό παρελθόν, σαν ένα ακόμα σκαλοπάτι στην ατελεύτητη πορεία της. Και καλά οι πολλοί, τι γίνεται όμως με όσους από εμάς δεν εγκαταλείπονται έτσι άδοξα στην μοίρα τους αλλά επιδιώκουν κάτι περισσότερο;

Με δεδομένα τα στενά όρια της ανθρώπινης ζωής, όλοι εμείς που τολμάμε να πιστεύουμε στα όνειρα μας έχουμε πολύ μικρά περιθώρια για λάθη. Κάθε άποψη που ενσωματώνουμε στο γνωστικό μας υπόβαθρο, κάθε τι που δεχόμαστε ως "αληθές" ή απορρίπτουμε ως "ψευδές" είτε έρχεται σε αντίθεση είτε είναι σε συμφωνία με την τάση της Πραγματικότητας, την δυναμική δηλαδή που έχει το Δίκτυο.

Στην πρώτη περίπτωση απορριπτόμαστε και σπρωχνόμαστε στην περιφέρεια του Συστήματος, η ιδιοσυχνότητα μας δεν συντονίζεται με αυτή του περιβάλλοντος και οι ανταλλαγές περιορίζονται στο ελάχιστο. Μη οντάς συντονισμένοι δεν "λαμβάνουμε" και δεν "εκπέμπουμε" και, όπως συνήθως λέγεται, "ζούμε στον κόσμο μας". Άντε, δηλαδή, και καλή ψυχή. Finito.

Στην αντίθετη περίπτωση η σύνδεση μας με τον Κόσμο γύρω μας ενισχύεται. Κινούμαστε προς κεντρικότερες, πιο κομβικές θέσεις του Δικτύου, και όταν ο συντονισμός μας φτάσει σε προχωρημένα στάδια επέρχεται μία κλιμάκωση και ξαφνικά, τσαφ! Αρχίζουμε πλέον να αντιλαμβανόμαστε συνειδητά το Δίκτυο, και το Δίκτυο εμάς! Να γιατί μου είναι αδιάφορο το αν οι απόψεις μου θα γίνουν αντικείμενο χλεύης από τον ένα η τον άλλο, έστω κι αν αυτός ο άλλος έχει πάρει το Νόμπελ στη Φυσική η τα Μαθηματικά. Εδώ θέλω να γίνω εντελώς ξεκάθαρος. Ζηλεύω την ευφυΐα του Σρέντιγκερ, του Γκάους, του Αϊνστάιν και όλων των άλλων λαμπρών μυαλών, γνωστών και αγνώστων, που διαμόρφωσαν την Επιστήμη αλλά δεν τους θεωρώ πρότυπα, δεν θέλω να γίνω σαν κι αυτούς. Ναι, ήταν μεγαλοφυΐες, αλλά πέθαναν τυλιγμένοι στον φόβο για το άγνωστο, χωρίς να έχουν, οι περισσότεροι, μπορέσει να κάνουν αυτό το κρίσιμο βήμα που θα τους ανέβαζε πάνω από το ανθρώπινο. Ναι, τους μελετάω όπως μπορώ, αλλά εγώ ζητώ κάτι πολύ περισσότερο από ό,τι αυτοί έχουν να προσφέρουν. Αν η συμβατική γνώση και καταξίωση που προσφέρει η Επιστήμη ήταν η επιδίωξη μου, τότε δεν θα καθόμουν τώρα να γράφω αυτά που γράφω, δύο η ώρα το πρωί, συντροφιά με νοτιοαμερικανική Τζαζ και ένα άδειο φλυτζάνι καφέ, ούτε θα είχα σπαταλήσει αμέτρητες ώρες διαβάζοντας εξαιρετικά δυσνόητα κείμενα, από αυτά που δεν μπορούν να μου προσφέρουν κανενός είδους ευρύτερης αναγνώρισης, πέρα από τον τίτλο του εκκεντρικού, για να μην πω του σαλεμένου. Θέλετε να αμφισβητήσετε αυτά που γράφω; Γιατί όχι; Θέλετε να τα δεχτείτε; Μου είναι εξίσου αδιάφορο. Δεν με ξέρετε και δεν σας ξέρω, πράξτε όπως νομίζετε. Αλλά να θυμάστε, κάθε σκέψη, κάθε πράξη, κάθε σας κίνηση σας απομακρύνει η σας πλησιάζει στο κέντρο των πραγμάτων, στο κέντρο της δίνης που δημιουργεί την κλειστή πραγματικότητα που ονομάζουμε Γη και Ηλιακό Σύστημα. Στο κέντρο, εκεί που καραδοκεί μια Πύλη προς κάπου αλλού, κάπου που, απ' ότι υποψιάζομαι, θα μπορούσαμε να νιώσουμε ότι φτάσαμε στην Πατρίδα. Πιστέψτε ό,τι θέλετε, κάντε ό,τι θέλετε, εσείς και μόνο εσείς θα πληρώσετε τον λογαριασμό.

Αναρωτιέστε πώς θα το καταλάβετε όταν θα αρχίσετε να συντονιζόσαστε; Μα, θα το νιώσετε αμέσως. Στην αρχή θα αρχίσουν να σας συμβαίνουν περίεργες συμπτώσεις, θα θέλετε κάτι και θα σας έρχεται ουρανοκατέβατο, θα σχολιάζετε κάτι και θα δικαιώνεστε από τα γεγονότα, θα προβλέπετε κάτι και θα βλέπετε να βγαίνει η πρόβλεψη σας αληθινή. Θα αρχίσετε να έχετε φαινόμενα τηλεπάθειας και θα νιώσετε ίσως μια αόριστη αίσθηση προστασίας να σας τυλίγει. Έπειτα θα αρχίσετε να διαισθάνεστε με αρκετή σιγουριά ποιο θα πρέπει να είναι το επόμενο βήμα σας, μόνο που δεν θα μπορείτε να δώσετε εξηγήσεις στους άλλους, θα έχετε ήδη απομακρυνθεί πολύ από την θεατρική ομάδα του νηπιαγωγείου στην οποία προσπαθούν διακαώς να διακριθούν οι περισσότεροι συνάνθρωποι μας. Και θα αρχίσετε να βρίσκετε και συντρόφους, τα γατάκια, τα σκυλάκια καθώς και άλλα πλάσματα, άγνωστα τώρα σε σας, πέρα από κάποια παραμορφωμένη εικόνα τους που έχουν να προσφέρουν ορισμένοι παλιοί θρύλοι. Στο τέλος, αν κριθείτε άξιοι, θα συναντήσετε και κάποιους από εκείνους που βάδισαν τους ίδιους δρόμους πριν από σας. Αυτοί θα σας διδάξουν πώς να επιταχύνετε την πορεία σας και...

Χρειάζεται άραγε να προσθέσω κι άλλα; Όχι, μόνο ένα σύντομο επίλογο.

Υπάρχει γοητευτικότερος τίτλος από τον τίτλο του Εξερευνητή; Τολμήστε να βγείτε από το λιμάνι που σας παρέχει η ανθρώπινη Κοινωνία. Ίσως βουλιάξετε στις ξέρες, ίσως βυθιστείτε από τις θύελλες, ίσως σας επιτεθούν θαλάσσια η και ανθρωπινά τέρατα, αλλά υπάρχει χειρότερη μοίρα από το να αφεθείτε να σαπίζετε δεμένοι στην σιγουριά (σιγουριά θανάτου) της προκυμαίας; Γυρίστε την πλάτη σας στους βλαμμένους και τους κακομοίρηδες του φυράματος του κυρίου Ζίρου και των εργοδοτών του, αυτών που σας προσφέρουν απλόχερα, μέσα από ιλουστρασιόν σελίδες και βαρύγδουπες εκπομπές, αυτά που βολεύει το Σύστημα να αφομοιώνετε, αυτά που σας ναρκώνουν και σας κρατούν για πάντα δέσμιους και πειθήνιους υπηρέτες του. Ελάτε, ας το παραδεχτούμε, ακόμη κι όταν τους διαβάζουμε η τους παρακολουθούμε στην τηλεόραση, κατά βάθος γνωρίζουμε καλά ότι μας δουλεύουν, απλά τους χρησιμοποιούμε σαν ένα βολικό άλλοθι για την αδράνεια μας. Λέμε "άσε να δούμε τι έχουν να πουν" και κατόπιν τους θάβουμε ώστε να αισθανθούμε ανώτεροι. Αυτοί όμως κάνουν την δουλειά τους (δημοτικότητα) και τα κανάλια το ίδιο (τηλεθέαση) και μόνο εμείς χάνουμε τη ζωή μας, χωμένοι ασφυκτικά μέσα σε τόνους ανοησίας και ψέματος.

Και, ναι, είναι μια χιλιοχρησιμοποιημένη προτροπή, αλλά πιστεύω ότι είναι ο πλέον κατάλληλος τρόπος για να κλείσω αυτό το κείμενο, έτσι μετά χαράς θα την χρησιμοποιήσω κι εγώ: Ξεχάστε τα όλα για λίγο, βγείτε έξω και στρέψτε το βλέμμα στον Ουρανό. Αν είναι νύχτα θα μπορέσετε να αντικρίσετε τα άστρα, εκεί όπου βρίσκεται το μέλλον της Ανθρώπινης Περιπέτειας. Ευτυχώς την αγέρωχη λάμψη τους δεν έχουν βρει ακόμα τρόπο να μας την κρύψουν εντελώς. Ακούστε το κάλεσμα τους και αποκριθείτε.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ